135
Եվ մտնում էր Սովը ներս,
Որ դուրս չգա էլ հա՛ր...
«Հորովե՜լ, հորովե՜լ, հո՜,
«Հո՜ո՜, ե՛զը ջան»...
«Օրհնյա՜լ է Աստված»,
140
«Բարձրյա՜լ է Աստված» —
Մեռնում էիր դու սովից՝
Աչքդ մնում էր բաց։—
Եվ որպեսզի դագաղում
Չմնար աչքդ բաց —
145
Դնում էին աչքերիդ
Մի կտոր հաց:
Չէր կշտանում սակայն քո
Աչքը հացով այդ,
Եվ քեզ թաղում էին՝ բաց
150
Աչքերով անթարթ։—
Եվ շիրիմի վրա քո
Գրում էր ապա
Մահը՝ ոսկրոտ իր ձեռքով՝
Մի քանի բառ.
«Աստ հողագործը հանգչի,
Մաճկալը չարքաշ,
Որ մինչև մահ վաստակեց,
Բայց ո՛չ մի անգամ
Կուշտ չկերավ իր օրում,
160
Աչքը մնաց հացին,—
Եվ մեռնելիս՝ դագաղում՝
Սովից՝ աչքը բա՛ց էր»․..
