Հետո անձրևն էր թրջում
Ոսկորներդ ողորկ,
165
Եվ փտած գանգդ լցնում
Խոնավ հողով.
Կշտանում էր մշտաբաց
Այսպես աչքը քո...
«Օրհնյա՜լ է Աստված»...
170
Բարձրյա՜լ է Աստված»...
«Հորովե՜լ, հո՜»...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Այս ամենը հիմա անցած է:
Այս ամենը հիմա հեքիաթի է նման։
175
Ինչպես ա՛րտն էր լինում հողմածեծ,
Այդպես հորձանքը մեր մի օր շաչեց
Եվ արմատից պոկեց անիմաստ
Այդ հորովելը հին։— Եվ հիմա՛
Հնչում է երգը ձեր միասնական ու դաշն
180
Դաշտերում համայնական ու անեզր,—
Ա՛յլ երգով եք հիմա ելնում դուք դաշտ,
Ո՜վ անեզր հերկերի սերմնացաննե՛ր...
Ձեզ համար հնչեց մի օր
Մի ա՛յլ հորովել,—
185
Եկավ սրով, հրով,
Կյանքը խռովեց։
Երկաթավո՛ր եկավ,
Դռները թակեց,
Կարմիր զգեստ հագավ,
190
Կյանքը կրակեց։
