Կորուստն այս խոր, անվերադարձ։
145
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Ինչքա՜ն է այս ամենը բարդ...
Այս ամենի հետ միասին՝
Մարդը էլի՝ մնում է մարդ,
Որ ունի սեր, որ ունի սիրտ։
150
Կարո՞ղ ես դու երգի՛ր նրան՝
Իր հույզերով մեծ ու մանրիկ,—
Բայց այսպիսի երգի համար...
Քնա՛րն է պետք Ալեքսանդրի։
Քնարն է պետք Ալեքսանդրի,
155
Ու քնարի հետ միասին՝
Այդքան անհուն ու ահագին,
Այդքան պայծառ ու վեհ մի սիրտ։—
Իր միտքն է պետք պայծառատես,
Որ օրերի վեճի միջից
160
Հիմնականը մանրից զատե
Եվ կարկաչե ջինջ ու վճիտ։—
Որ առօրյա աղմուկների
Միջից տեսնի օրը գալիք
Եվ չդառնա ոգով գերի
165
Ծնծղաներին աղմկալի,—
Տեսնի՛ ոգով, թե ի՞նչն է, որ
Դառնալու է էգուց անցյալ,
Եվ ի՞նչն է, որ՝ հեռու մի օր՝
Պիտի կանգնի բա՜րձր ու պայծառ...
170
Եվ նա կգա, պոետն այդ մեծ,
Մեր երազած պոետը նոր,
Եվ ներկայիս մարդուն կերգե
Երգով իր վեհ, ու բորբ, ու խոր։—
Պղնձաձույլ իր քնարով