175
Շունչը կերգե մեր մեծ դարի,
Կայրե սրտերը սուրբ հրով —
Ու չի՛ դավե իր քնարին...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Վերջացրի։— Գիշեր է խոր։—
180
Եվ գիշերվա այս խոր պահին
Գլխիս վրա թառել է լուռ...
Իմաստուն բուն Միներվայի։
Եվ առույգ է սիրտս շնչում,
Կասկածանքներ իմ մեջ չկան։—
185
Դե՛, ընդունիր հազա՜ր ողջույն,
Պոետական իմ բարեկամ...
1929. Երևան