Առաջին անգամ այն օրից,
Երբ վերջին պոետը նայիրյան
115
Իր քնքուշ երգով օրորեց
Ու փայփայեց նրան,—
Առաջին անգամ այն օրից
Նա զգաց կենսատու մի շունչ,
Որ գալիս էր սրբելու նորից
120
Իր սաղարթը մահաբեր փոշուց։—
Այն օրից, երբ երգով տխրաբառ
Այն պոետը անցավ առհավետ,—
Մեզ երգեց ուրի՜շ հրավեր
Աշխարհի հեռուն հրավառ.
125
Անձրևեց մեր հոգում ամա
Խնդությու՛ն մի անխորտակ ու վեհ —
Եվ ոգին մեր թևաբաց թևեց
Դեպի ա՛յլ ցնորք մի անմահ։
Մեր ոգին, ոգին նայիրյան,
130
Որ գիտեր լոկ մորմոք ու լաց —
Առաջին անգամ թևաբաց
Սավառնեց աշխարհում համայն,—
Մոռացած իր մորմոքը ունայն,
Իր բույնը թողած այն խեղճ —
135
Սավառնեց ճիգով մի ահեղ
Դեպի աշխարհը լայն։—
