Առաջին անգամ նա թռավ
Դեպի հուր հեռուներ անծանոթ
Գտնելու հրե մի անոթ
140
Ըղձերի համար իր հրակ,—
Շառաչող հողմերին այն ուրախ
Նա իր բորբ տենչանքը տվեց —
Եվ լսեց երկիրը նրան,
Եվ հառնեց՝ ըմբոստ ու վեհ։
145
Նո՜ր ջրեր էին վարարել
Մեր երկրի գետերում արդեն,
Եվ մի ա՛յլ արև էր վառել
Մեր երկրի հուրհուրան արտերը.
Եվ մահու կացնից ազատված
150
Մեր երկրի սրբազան բարդին
Հրահուր խնդությամբ լցված
Սպասում էր երգի ու վարդի։—
Բայց ոգին նայիրյան երգի,
Հողմերի շնչով օրորուն,
155
Աշխարհի խնդությամբ հրկեզ՝
Սավառնում էր երկա՜ր դեռ հեռուն,—
Մենք երկա՜ր, երկա՜ր դեռ պիտի
Կիզվեինք հողմերում հանուր,
Որ մեր երգը դառնար երկաթե,
160
Եվ ոգին մեր՝ անկոր ու անհուն:—
