— Ավելորդ է։— Իզո՛ւր է։— Հերյուրա՛նք է։—
ՄԻ ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ ՁԱՅՆ ԱՆԿՅՈՒՆԻՑ
— Չէ՛, կա՛ն:—
Կարելի՞ է խոսել։—
Դահլիճում նստած բոլոր հանդիսականները շրջվում են դեպի ձայնը:
Նույն հանգիստ, անայլայլ ձայնով:
Խնդրե՛մ, խնդրեմ, ինչու՞ չէ։ Մենք լսում ենք,
Ասե՛ք։
Գուցե այստե՞ղ կգաք։—
ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ ՁԱՅՆԸ
Եթե կարելի է՝ կգա՛մ։—
ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Բարեհաճեցե՛ք։—
Դահլիճի անկյունից դուրս է գալիս մի տարիքոտ, բայց
առույգ հանդիսական և հաստատուն քայլերով, անցնելով
ամբողջ դահլիճի միջով, քայլում է դեպի բեմը:
ԲԱՑԱԳԱՆՉՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈՒՄ
— Ահավասի՛կ հերոսը։ — Նա՛ է, որ կա։—
ՏԱՐԻՔՈՏ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆԸ
Սխալվեցի՛ք, քեռի՛։— Հերոսը դեռ կգա՛։—
Քայլում է դեպի բեմը:
ԲԱՑԱԳԱՆՉՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈՒՄ
— Հերոսը չի եթե — նրա քեռին է, կամ
— Խաչեղբայրը նրա...— Նա՛ է, որ կա։—
— Հետաքրքիր է՝ ի՞նչ պիտի ասի...
— Հարկավոր չի՛։—