ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Դահլիճին:
Հանգստացե՛ք խնդրեմ։— Լռեցե՛ք։
Տարիքոտ հանդիսականին:
Շարունակեցե՛ք խնդրեմ։
ՏԱՐԻՔՈՏ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆԸ
Գեղեցի՛կ։—
Եթե անգամ թողնենք ձեռագիրը մի կողմ
Եվ ելնենք երկի բովանդակությունից —
Ապա ասենք պիտի, որ ամբողջը
Աղավաղված է և մեր Վարպետի
Գրվածքների հետ այլ — առընչություն չունի։—
Անհերքելի է այս փաստը։—
Բայց ես այստեղ
Չեմ կամենում խոսել ըստ էության երկար։—
Ես պահանջում եմ լոկ, որ հերոսն ինքը գա,
Ներկայանա ամբողջ դահլիճին —
Եվ կտեսնենք այնժամ, թե տնօրենը մեր
Այդ վիթխարի, այդ բարձր, այդ հանճարեղ
Հերոսի հետ արդյոք ի՞նչպես պիտի վիճի...
Դահլիճում ծիծաղ:
ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Վերջացրի՞ք։—
Այո՛։—
Իջնում է բեմից և դահլիճի աղմուկի միջով
վերադառնում է անայլայլ և նստում իր տեղը:
Հանդիսականնե՛ր։—
Մենք լսեցինք արգո անձին ա՛յս,
Որ փորձ արավ մի պահ համոզել մե՛զ,
Թե ինքնակոչ հերոսը հեղինակի գրչի
