Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/336

Այս էջը հաստատված է

Արգասիքն է իրոք։— Կա՞ արդյոք աստ
Խելքը գլխին մի մարդ, որ հավատա նրա
Պնդումներին անհիմն ու անիմաստ։
Կարծում եմ, որ չկա։— Եվ իրոք`
Ինչո՞վ էր նա փորձում ապացուցել իր թեզը։—
Ինչպես տեսաք, այս այրը սկզբում
Ձեզ համոզել ուզեց, որ ե՛ս եմ
Չարիքների արմատը։— Նա անգամ,
Ինչպես տեսաք՝ մի փոքր խարդախության դիմեց.
Նա անհողդողդ հայտնեց, որ սեփական
Իր աչքերով տեսել է հեղինակի երկը
Իմ սեղանի վրա..․ Բայց երբ ես՝
Հաշտ՝ խնդրեցի նրան անցնել ինձ հետ սենյակս
Եվ ձեռագիրն այնտեղ ստուգել —
Նա, չգիտենք ինչու, հրաժարվեց։— Մեկ է՛լ
Նա համոզել ուզեց, որ միա՛կն է
Ինքը՝ իբրև տեղյակ հեղինակի ոգուն...
Եվ որպես այդպիսին՝ նա փքուն,
Սին խոսքերով, առանց ապացույցի, հայտնեց,
Փութկոտությամբ անհոգ մի թռչունի —
Որ Վարպետի երկի նախավերջին արարը
Իր երկերի հետ այլ — առընչություն չունի...

Դահլիճում դժգոհ աղմուկ:


Հասկանու՞մ եք, արգո հանդիսականնե՛ր,—
Այդ մարդու հանդուգն կարծիքով —
Մեր հանճարեղ, մեր մեծ, մեր անմեռ
Հեղինակի գրչի
Արգասիքը վերջին —
Մի ինչ—որ միֆական հերոսի
Չլինելով — դառնում է անիմաստ ու չնչին․․.
Սա ի՞նչ է, օ, այրե՛ր, եթե ոչ
Մի հանդուգն, ստոր հերյուրանք,