— Էլ ի՞նչ հերոս․․․ էլ ի՞նչ.․․ թե որ չի...
— Չի՛ խանգարի տեսնել այնուհանդերձ նրան․․․
— Մանավանդ որ այն մարդը... այն տարիքոտն ասաց․
— Որ սեփական աչքով...— Չհավատա՛ք․
— Այդ ի՛նքն է հնարել...— Բայց ի՞նչ օգուտ ունի․․․
— Չե՞ք հասկանում — նրա՛ն հարվածելու համար...
— Ա՜ա՜ա՜... բայց ինչու՞, ինչու՞... չե՜մ հասկանում
ոչինչ.․․
— Զարմանալի տգե՛տն եք.— նա ուրի՛շ
— Մի թատրոնի միջնորդ է...— Ի՞նչ եք ասում...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
— Հերյուրա՛նք է...— Լուտա՛նք է...— Զրպարտություն է
սու՛ւտ․․․
ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Խորը ուշադրությամբ լսում է դահլիճի խոսակցությունները
և առանձին բացագանչությունները: Երբ հիմնականում
նրա համար պարզվում է դահլիճի տրամադրությունը —
նա մի քայլ առաջ է գալիս և դիմում
է հանդիսականներին սառը, անվրդով ձայնով:
Հանդիսականնե՛ր։—
Դահլիճում տիրում է լռություն:
Ահավասիկ լսում եմ ես զրույցները ձեր,
Եվ նկատում եմ պարզ, որ մի—երկու
Հարգելի անձանց բացառությամբ —
Բոլորդ նու՛յնն եք ուզում,—
Այն է՝ որ մենք նրան անգամ ելույթ չտանք։—
Սակայն քանի որ նա, այդ ֆանտաստիկ պարոնը,
Սպասում է այնտեղ, վարագույրի ետևը,
Եվ մեզ խան—գա—րում է,
Եվ պահանջում է իր դերը,—
Թույլ տանք նրան՝ թող գա, և ասելիքն ասի։—
