Դառնալով դեպի վարագույրը։
Է՜յ, ո՞վ կա այդտեղ.— կանչեցե՛ք հերոսին։—
ԲԱՑԱԿԱՆՉՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈՒՄ
— Թող կորչի՛։— Պետք չէ՛։— ժամանակ չկա՛։—
— Շարունակեցե՛ք ներկայացումը․․․
— Ո՛չ, թող գա՛։— Թող գա՛։—
— Մենք պահանջո՜ւմ ենք․․․
— Թող գա՛ ու գնա՛։— Ի՞նչ կըկորցընենք։—
— Թերևս մի քիչ զվարճանանք է՛լ.․․
— Թե ինձ հարցընեք —
— Զուր ենք կորցնում մենք ժամանակը...
— Ախ, գալու է նա — հերոսը ի՛նքը...
— Էլի՞...— Չենք ուզո՛ւմ։— Թող գա՛։— Թող կորչի՛։—
— Կանչեցե՛ք, թող գա՛։— Չէ՛, հարկավոր չի՛...
Արագ դառնալով դեպի վարագույրը, կրկնում է
հաստատ, հրամայող շեշտով
Է՜յ. ո՞վ կա այդտեղ, բեմի ետևում,
Կանչեցե՛ք նրան, թող գա՛, թող խոսի՛,—
Եվ տեսնենք, թե այս հանճարեղ դարում
Որքա՞ն է տևում
Կյանքը պաթետիկ, թղթե հերոսի...
Դահլիճը թնդում է զվարթ ծիծաղից: Բեմի ետևից
լսվում են ոտնաձայներ— և ահա բացվում է
վարագույրի մեջտեղի ծալքը և դուրս է գալիս Հերոսը
կամ Գլխավոր Անձը, որ մոտ քառասուն տարեկան,
բարձրահասակ, ասորական սև մորուքով և դերասանական
երկար մազերով մի մարդ է՝ հագին սև, անթև
անձրևանոց և գլխին սև, լայնեզր, թավշյա գլխարկ:
