Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/352

ԲԱՑԱԳԱՆՉՈԻԹՅՈԻՆՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈԻՄ

— Ա՛յ քեզ Աքիլլես...— Այդ ո՞նց թե իսկի
— Ինքն էլ չգիտե, թե ինչո՞ւ և ո՞ւր...
— Օ, ի՛նքդ ես անմիտ...— Եվ դու ի՛նքդ ես կույր..․
— Իսկ Առաջնորդի ուղի՞ն անհողդողդ,
— Որով բազմությունն ընթանում է հար՝
— Օ, ի՛ր իսկ ընտրած առաջնորդների
— Ղեկավարությամբ հմուտ ու արդար․․.
— Սա ծա՜ղր է, ծա՜ղր է մեր հեղինակի
— Եվ մեր հասցեին.․. — Ծա՜ղր է կրկնակի․..
— Հանդուգն լուտա՛նք.․.

ԱՅԼ ՓՈՔՐԱԹԻՎ ՁԱՅՆԵՐ ԴԱՀԼԻՃՈԻՄ

— Չէ՝, ճի՛շտ է ասում։—
— Ովքե՞ր են նրանց առաջնորդում, ո՞վ...
— Թո՛ւյլ տվեք ասի իր խոսքը — հետո՛...
— Եվ ե՞րբ է արդյոք պատմությունն հոսում,
— Իբրև պղտոր գետ... — Առա՜նց վիթխարի
— Այրերի...— Առա՜նց հերոսների մե՛ծ...

ՆՈԻՅՆ ԿԱՆԱՑԻ ՁԱՅՆԸ

Նա ճի՛շտ է ասում.— նրա աչքերի
Եվ զարմանալի համակրելի
Դեմքի՛ց եմ ես այդ եզրակացնում...

ԱՉՔԵՐԸ ԹԱՐԹՈՂ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆԸ

O, ոչի՜նչ, ոչի՜նչ չե՛մ հասկանում ես..․
Ճի՞շտ է ասում արդյոք... Օ, ասացե՛ք խնդրեմ...
Թեկուզ ոչինչ չունեմ Տնօրենին ընդդեմ —
Բայց տատանվում եմ քիչ... Օ՜, ասացե՛ք խնդրեմ․․․

ԲԱՄԲ ՁԱՅՆՈՎ ՀԱՆԴԻՍԱԿԱՆԸ

Լռի՛ր, հիմար թարթող։—Ես քեզ գիտե՜մ...