հրավիրում հանդիսականներին և դիմում է հերոսին սառը,
հեգնական տոնով:
ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Չլինի՞ այդ հենց ինքնե՛րդ եք այդ մեծ,
Այդ անզուգական հերոսը, պարո՛ն։—
Դահլիճը թնդում է քրքիջից:— Բայց հերոսը, չկորցնելով
իրեն, բացագանչում է պաթետիկ ձայնով:
ՀԵՐՈՍԸ
Օ՜, այո՛, այո՛,— հենց ե՛ս եմ, որ կամ․․․
Այդ ի՛նձ է ջնջել մի ձեռք պիեսից —
Եվ հեղինակի երկն հերոսական
Դարձրել մի ֆարս՝ անիմաստ ու սին․․․
Ամբողջ դահլիճը կրկին թնդում է քրքիջից:— Եվ կրկին
Տնօրենը կարգի է հրավիրում բոլորին և մի քայլ առաջ
գալով ասում է հաստատուն, անայլայլ, անկիրք ձայնով,
որի մեջ զգացվում է սակայն խորը, զուսպ,
անդրդվելի մի պաթոս:
Հանդիսական այրե՛ր ողջախոհ։—
Ինչպես տեսնում եք դուք — դահլիճն ամբողջ
Թնդում է զվարթ քրքիջից․․․
Ակներև է, որ մեր հերոսն անկոչ —
Զվարճալի է քիչ...
Բայց քրքիջը թողնենք մենք մի կողմ
Եվ «հերոսին» մեր այս վերամբարձ
Տանք հասարակ մի հարց։—
Դուք որքան էլ այստեղ վերամբարձ,
Տասվանկանի չափով, մեր արխայիկ