Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 4 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 4-րդ).djvu/362

Հավատալ իրեն... Օ՜, ողբերգությո՛ւն․․.
Եվ չէ՞ սա արդյոք մեր ժամանակի
Ողբերգությունը միակ արդարև,
Որ իր խորությամբ և վսեմությամբ
Գերազանցում է անգամ Վարպետի,
Օ՜, անգամ նրա՛ բոլոր հոյակապ
Ողբերգությանցը․․․
                Օ, դու՛, էսքիլե՛ս,
Եվ դու՛, Սոֆոկլե՛ս աստվածաքանքար,
Եվ դու՛, մեր անմահ ողբերգու վերջին,—
Վե՛ր ելեք, հառնե՛ք մահվան խավարից,
Եվ վար հայեցե՛ք, և տեսե՛ք ահա
Վերջին հերոսի վախճանը ճղճիմ․․․
       Հերոսի այս մենախոսության ժամանակ դահլիճում
       տիրում է անասել իաղմուկ, ծիծաղ, բացագանչություններ,
       այնպես որ ոչ nք չի լսում նրա արտասանած
       բառերը:— Եվ հանկարծ այդ անասելի խառն աղմուկի
       միջից հնչում է մի պատանեկական ճնշան ձայն:

ՄԻ ՊԱՏԱՆԵԿԱԿԱՆ ՀՆՉՈԻՆ ՁԱՅՆ

Արգո՛ Տնօրե՛ն, թու՛յլ տվեք խնդրեմ
Մեր ողբերգական հերոսի մասին
Մի բալլադ ասեմ։—

ԹԱՏՐՈՆԻ ՏՆՕՐԵՆԸ
Խնդրե՛մ, օ, խնդրե՛մ։—

       Բեմ է վազում մի գանգրահեր, պայծառ պատանի:—
       Ամբողջ դահլիճը լսում է և հետաքրքրությամբ սպասում
       է, թե ինչ պիտի ասի նա:

ԳԱՆԳՐԱՀԵՐ ՊԱՏԱՆԻՆ ԵՐԳՈԻՄ է:

Լինում է, չի լինում
Մի անգո հերոս,
Աքիլլես հնում,