Թռչունները չուռ նայում էին սարյակին և տեսնում էին, թե ինչպես նրա աչքերից մեկը մյուսի ետևից գլորվում էին արցունքները։ Ինչո՜ւ համար նա կարող էր արտասվել, եթե ոչ-իր մեղքի համար նրանց առջև։ Այդքան չնչին, գորշավուն և ստախոս սարյակ.․․
Իսկ նա տխուր նայում էր այնտեղ, հեռուն, և նրա աչքերը կարծես թե հրաժեշտ էին տալիս ինչ-որ բանի։
Լուռ էր պուրակը, և թռչուններն անշշուկ թռչում էին իրենց տեղերը։ Թռավ և փայտփորիկը, ուղեկցված հարգալից խոնարհությամբ նրա իմաստության առջև։
Օրն այնքան թախծալի էր. կարծես ուզում է լինել ինչ-որ բանի համար։
Եվ ահա սարյակը, որը ստում էր, մնաց մենակ։ Անշարժ և ճնշված, նա նստած էր կաղնու ճյուղքին, և միայն մի ճայ էր հետաքրքրությամբ նայում նրան կաղնու վարանոտ, դողդոջուն ճյուղքի ետևից։ Բայց դա նրան շուտով ձանձրացրեց և, հեգնական սոզելով, նա թռավ-գնաց։
Իսկ սարյակը մնաց, և, նստած կադնու ճյուղքի վրա, մտածում էր.
— Ես ստեցի, այո՛, ես ստեցի, որովհետև ինձ անհայտ է, թե ի՛նչ կա պուրակից անդին, բայց ախար հավատալը և հուսալն այնքա՜ն լավ է․․․ Ես էլ ախր միայն ուզում էի արթնացնել հավատ և հույս — ահա՛ թե ինչո՛ւ ես ստեցի... Նա, փայտփորիկը, գուցե և իրավացի է, բայց ինչի՞ է հարկավոր նրա ճշմարտությունը, երբ այն քարի պես նստում է թևերի վրա։—
Եվ, շուրջը նայելով, խեղճ, փոքրիկ սարյակը փետուրներր ցցեց և խոժոռվեց։
Ահա՛ և ամբողջ պատմությունը... Կարդալով այն, դու, իհարկե, կտեսնես, որ սարյակը վեհանձն է, բայց հավատ չունի և դրա համար էլ աղքատ է հոգով.
