Գ
1 Դու՛ ես միայն և միայն դու՛, ո՜վ մարդկային դու ոգի,
3 Վառվում ես [հար] միշտ ու բորբոքում իղձ ու տենչանք
անհագուրդ —
Դ
3 Վառվում է նա լույսով անմար և սրբում է մեր ոգին
Զ
4 Թումանյանի հուրն է [քո մե] անշեղ քո կրակը բորբոքում։—
Թ
2—3 Եվ նետն առած խոհակալած՝ [թափառում է, դեգերում]
որս է անում երգերում.—
Բայց դառնում է պոետ նա մեծ ո՛չ թե նետի սրությամք,
ԺԲ
3 Որտեղի՞ց են գալիս, ինչու՜, ու՜ր են գնում [անըսպառ]
այդպես հար
ապա՝
Այդպես ծովերն են [կուտակվում] գոյանում վտակներից
[անհամար] աննշմար,
ԺԳ
4 Այնտեղից գանձ վերցընելիս պետք է դու քեզ կաշկանդես։—
ԺԴ
2 Եվ ոչ մի խոհ չի գալիս, եթե, դու ինքդ ես կանչում...
ԺԵ
2 Հասակի՞ց է արդյոք այդ թե [տառապանքն շրջապատն] է
ազդում..․
ապա տողատակին՝
ճառագայթն է ազդում
որոգայթն է ազդում
խորխորատն է ազդում
ԺԶ
2—3 [Հասել] Հասնում ենք մենք ահա շքեղ այդ օրերին
երազած —
Չենք [մոռացել] մոռանում սակայն մենք ձեր երգն ու
վաստակը վսեմ...
ԺԷ
2 Խարույկներ են վառում այսօր, այրում գրքեր բազմազան.
ԺԸ
4 Մե՛նք պիտի արդ բորբոք պահենք քերթությունը զվարթուն․..
