Որքան ուզում եմ, որ չխոսեմ,
140
Որքան ուզում եմ, որ քիչ տևի՝
Որպես երազ մի, ծանր ու սև,
Ահա՛ երկիրը — 20 թվին։ —
Փչում է մի թեն, խոնավ քամի։
Քամին բերում է սարսափ ու մահ։
145
Ահաբեկված է երկիրն ամա՝
Կոխել է մութը ու թշնամին։
Ու գլորվում է, որպես անիվ,
Դեպի անդունդը մեր բախտը՝ հոլ․ —
Ոսոխն առել է Ալեքպոլը
150
Ու մոտենում է Երևանին...
Ինչքան ջահել կա ու պատանի,
Ինչքան որ անձ կա՝ զենքի կարող —
Արդեն քշված են դեպի ֆրոնտ.—
«Դաշնակցությունը էլ ի՞նչ անի»․․․
155
Դեռ մայիսին էր՝ սրով, հրով,
Պոկոտելով այն «կարմիր հունձքը» —
Դաշնակցությունը «սեղմեց բռունցքը»,—
Եվ երկրի տերը դարձավ Բյուրոն։
Տիրապետում էր Բյուրոն արդեն
160
Երկրում ամբողջ չորս, թե հինգ ամիս,—
Իսկ երկրի շուրջը, ներսը, դուրսը
Միշտ թշնամին էր ու թշնամին։ —
Երկրում թալան էր, սով էր, ցուրտ էր,
Թեկուզ մեռնում էր ժողովուրդը,
165
Սակայն հո գո՞հ էին «մերոնք» —
Դաշնակցությունը... ու Բյուրոն...
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Դեռ առավոտը ծագել էր նոր,
Երբ արթնացանք մենք կռվի եռից։
