Աճում է ահը:—
Վերը, այնտեղ,
Նեղ սենյակներից մեկում, հանդարտ
Նստած է փոքր, աշխույժ մի մարդ։
120
Հասակը կարճ է։— Աչքերի մեջ
Աննկատելի ժպիտ կա մի.
Ամբողջ մարմինը միանգամից
Շրջում է նա, երբ նայում է ե՛տ։—
Նա աշխատում է խորասուզված։—
125
Մեկ—մեկ մարդիկ են մտնում դռնից,
Որին հսկում են երկու կարմիր
Զինվորներ՝ հագած զգեստներ պարզ։
Նա աշխատում է խորասուզված,
Ինչ—որ թեզեր է գրում նա, երբ
130
Հնչում է զանգը հեռախոսի։
Իր աթոռի հետ նա միասին
Շրջվում, առնում է փողը, անշարժ
Մի պահ լսում է. դեմքի վրա
Նստում է հոգսը։— Հետո հանկարծ
135
Կարծես ցնցում է մի ձեռք նրան.—
«Ավրո՞րա... ի՞նչ... է՞... չե՞ն հանձնըվում․․․
Արդեն ուզում եք... ի՞նչ... կրակե՞լ...»—
Վայրկյանը դար է արդեն թվում։
Նա մտածում է: Ակնթարթ մի
140
Մնում է համր։— Հետո հանկարծ
Հպում է փողը շրթունքներին,
Շնչում է ծանր — ու կամացուկ
Հրամայում է.—
145
․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․ ․
Աճում է ահը։
1929. Լենինգրադ
