Այս էջը սրբագրված է
մեղադրվում էր այլանդակ մի հանցանքում, պետքի առանձին հոգատարությանն արժանանար։ Ուստի երբ դուրս եկանք մեկուսարանից՝ ասի.
— Շատ հոգատար էիր այդ վարդապետի վերաբերմամբ… — Անմեղ է,— ասաց նա համոզված, վճռական շեշտով,— զրպարտություն կլի: — Իսկ վկայություննե՞րը, ես կարդացել եմ գործը… — Սարքած բան է, վարդապետներն են սարքե,— ասաց նա՝ առարկություն չվերցնող տոնով, — գլո՛ւխս կկտրեմ՝ թե որ սարքած չլի: — Բայց ինչո՞ւ ես կարծում, որ սարքած է,— համառեցի ես։ Պետը լուրջ նայեց ուղիղ աչքերիս, մի֊երկու վայրկյան լռեց և հանկարծ ժպտալով՝ ասաց. — Տո՛ ծառայողի կնիկը թողած՝ մարդ երեխի ետևից կընկնի՞։ Անհնար բան է, չհավատամ։ Եվ նա չսխալվեց։ Երկու օր հետո, երբ տեղի ունեցավ դատը վարդապետն արդարացավ և ազատվեց…
Մեկուսարաններից հետո, պետն իր այդ առավոտյան շրջագայություններին մտնում էր խոհանոցը, նայում մթերքներին, մաքրությանը, եթե բաղանիքի օր էր լինում՝ մտնում էր բաղանիք և ապա անցնում գրասենյակ։ Արդեն ժամի տասն է կամ տասնմեկը։ Գրասենյակի առաջ խռնված՝ արդեն սպասում են նրան՝ քաղաք գնալու խնդրագրերը ձեռներին՝ անհամբեր կալանավորները։