Այս էջը սրբագրված է
նրա վերաբերմունքն իմանալու համար։ Եվ ես ափսոսացի ու զղջացի, որ արի այդ փորձը…
Իժի կծածի նման վեր թռավ իր տեղից, հենց որ իմ ասածի իմաստն ըմբռնեց, Բաղդասարը, և ամենից առաջ, որպես նախերգանք՝ մի հիսունհարկանոց հայհոյանք ուղարկեց ասողների հասցեին։ Աչքերը ոխով լցվեցին, թույնով ու անհանգստությամբ։ — Ո՞վ է ասում, — հարցրեց խռպոտ ձայնով,— ե՛ս նրանց — և այլն, և այլն։ Չէ՛, մի դուք ասեք, ընկե՛ր Զարյանց, թե ո՞վ է էդ ասել, որ նրա՛ հետ ես խոսեմ, և ո՛չ թե ձեզ… Ու դարձավ կամերային. — Որ մեկի տակին է մինչև օրս պառկել Բաղդասարը. ո՞ւմ ճանապարհից մի կողմ քաշվել, որպեսզի նա անցնի… Ո՞ւմ առաջ է խեղճացել կամ ստորացել… էն ո՞ր կալանավորն է, որ մի փոքր դիպել է Բաղդասարին ու պատասխան չի ստացել… Չէ՛, մի ասե՛ք, ընկե՛ր Զարյանց, թե ո՞վ է
էդ ասող լածիրակը…
Եվ հանկարծ բարկացավ ինձ վրա. — Գիտե՞ք ինչ, ընկե՛ր Զարյանց, էդ խոսքը հե՛չ ասելու խոսք չէր, որ դուք ինձ ասիք… Իսկի տղամարդու խոսք չէր էդ խոսքը։ — Ես իմ խոսքը չեմ ասում, Բաղդասա՛ր, ուրիշներինն եմ ասում։ — Էդ ուրիշները թող գան ի՛նձ ասեն, ինչո՞ւ են ձեզ ասում։ Թող Բաղդասարի՛ն ասեն, որ իմանան
պատասխանը… Իսկի՛ տղամարդու բան չի ուրիշի կռնակին բամբասելը…
— Ինչո՞ւ բամբասել, — ավելի տաքացրի ես նրան. — մարդիկ մասնավոր խոոակցության
