Այս էջը սրբագրված է
հանդարտ, սառը ձայնովորի մեջ նախատինքի շեշտ կար, ասաց.
— Ա՛ռ։ Ամոթ է։ Ճղի դե՛ն գցի։ Գնա՛։ Մադոն, միշտ նույն մեղավոր—հիմարական ժպիտը դեմքին՝ մոտեցավ սեղանին, վերցրեց իր գրությունը, ճղեց. գնաց։ Երբ Մադոն հեռացավ՝ պետն ինձ ասաց։ — Էս պես էլ մարդիկ կլինեն, չես հասկանում… Հացադուլ եմ անում, թե ինչ է՝ գրիժա ունեմ, դատախազին կանչի։ Թե գրիժա ունես — հրե՛ն հիվանդանոցը, հրե՛ն բժիշկը։ Թե դու գրիժա ունես—
դա՛ էլ անի։ Ինքն էլ ամաչեց իրա արածից։
Բայց և այնպես, մի օր անց Մադոն այնուամենայնիվ հացադուլ հայտարարեց և դատախազն եկավ։ Եկավ ա՛յլ գործերով, ինչպես գալիս էր հահախ. Մադոն ինքն էլ գիտեր, որ առանց իր հացադուլի էլ նա կգա, և ինքը կարող է հայտնել նրան իր բաղձանքը։ Սակայն էապես այգ չէր նրան հետաքրքրողը։ Նա «բողոքել» էր ուզում, «պայքարել», ինչպես իսկական ռեցիդիվիստ, ժիգանական հերոս։ Ես ներկա էի դատախազի հետ ունեցած նրա զրույցին և տեսա այդ հերոսական պայքարը։ — Դուք ինչի՞ դեմ եք բողոքում, —սառը հարցրեց դատախազը: — Գրիժ ա ունեմ՝ չեն ուղարկում ապելացի։ — Բժիշկը նայե՞լ է: — Նայել է։ — Ի՞նչ է ասում։ — Ասում է… ասում է… Ընկե՛ր դատախազ, մեռնում եմ — չեն ուղարկում ապելացի անեն…
