—хранил бы так, чтобы никто не знал, и чтобы абсолютно никому не показал.
Привет. Как я тоскую по тебе, по Божик, по Адочке... Э, лучше не писать. Бог даст увидимся.
Держись крепко, родная, если даже выбросят на улицу. Ведь не только мы страдаем — а очень многие, такие же люди, как мы. Старайся только сохранить себя и детей,— я буду требовать от тебя только этого. Да сохранит вас Бог,—никого ведь, родная, у нас нет.
Целую вас много, много миллион раз и больше.
6 X, 1937, тюрьма
|
Իզաբելլա, |
Հանձնիր Ավետիքին, բայց այնպես, որ ոչ ոք բացարձակապես չիմանա և չտեսնի: Ասա նրան, որ կարդալուց հետո ոչնչացնի, կամ, եթե ուզենա պահել—պահի այնպես, որ ոչ ոք չիմանա, և որ բացարձակապես ոչ ոքի ցույց չտա։
Ողջույն։ Ինչպես եմ ես կարոտում քեզ, Բոժիկին1, Ադոկին2... է, լավ է չգրեմ։ Աստծով կհանդիպենք իրար։
Ամուր եղիր, հարազատս, — եթե նույնիսկ փողոց գցեն։ ՉԷ որ միայն մենք չենք տառապում, այլ շատ շատերր, նույնպիսի մարդիկ, ինչպես մենք ենք։ Միայն աշխատիր պահել քեզ ու երեխաներիս, — ես քեզանից պահանջում եմ միայն դա։ Թող աստված ձեզ պահապան լինի,— չէ որ մենք հարազատս, ոչ ոք չունենք։
Համբուրում եմ ձեզ շատ, բյուր միլիոն անգամ և ավելին։
6 X, 1937, բանտ
