սարապես պնում են իրար հետևից, մի կողմից` Բեսենևի ընտանիքում տեղի ունեցող և մյուս կողմիցճ մասսայական տեսարանները։ Մեզանում ավելի խորացրել են անհատական-հոգեբանական տեսարանները։
Սա մի մինուս է ոեժ. Ֆրիդի համար։
Հնկ. Չարենցը հիացմունքի խոսքեր է ասում Հրաչյա Ներսիսյանի և Ռ. Վարդանյանի հասցեին5:
Մյուս դերակատարներին ընկ. Չարենցը հետևյալ գնահատականներն է տալիս.
Ջանանը, չնայած որ մեր լավագույն դերասաններից է, սխալ է հասկացել Գոդունի դերը։
Վաղարշյանը լավ է հասկացել իր դերը (Ֆոն-Շտուբե)։
Ավետ Ավետիսյանը (Շվաչ) լայն դիապազոնի դերասան է, բայց չունի չափի զգացում։
Լյուսի Մեդնիկյանը (Քսենիա) 1-ին գործողության մեջ շատ թույլ է, իր ձայնի վրա քիչ ուշադրություն է դարձնում, իսկ 3-րդ գործողության վերջում լավ է խաղում։
Սուր. Քոչարյանը (Պալևոյ) կլասիկ կերպով կարողանում է տալ այդ տիպը։
Մանվելյանը (Կոնտր-ադմիրալ) սխալ է հասկացել իր դերը։
Սոցիալապես գազազած հեղափոխական նավաստիները ճիշտ չեն ներկայացված, բոլորն իրար նման են:
Նավաստիների աշխատանքի տեսարանը նույնպես թույլ է. աշխատանքը չի զգացվում։
4-րդ գործողության վերջին տեսարանն անհաջող է: Նոր ժամապահը (չասավոյ) վախկոտ է. այս տեսարանում զգացվում է մի տեսակ միստիկա։
Ֆինալը, որը մյուս բեմերում գովասանքի է արժանացել, մեզ մոտ նույնպես թույլ է. կարծես մի պարադ
