անունից, կարծես թե այդ գրականությունր միակ ապաստարանը լինի բոլոր ասպարեզից վռնդված «գրական» և ոչ գրական խուլիգանների և կարիերիստների։ Եվ մի՞թե միայն դրանք, այդ տգետ ավանտյուրի սաներն են շահագրգռված պրոլետարական գրականության վիճակով. բնավ երբեք։ Իսկ ի՞նչ անի այն ընդունակ կուսակցական լուրջ ղեկավարությունից զուրկ երիտասարդությունը, որը այսօր իր տգիտության և մեր անփութության շնորհիվ ակամա զոհ է դառնում խուլիգանների և կարիերիստների անձնական միտումներին։ Խղճի ամենախորին զայրույթով և վրդովմունքով բարձրացնում ենք մենք այսօր այս հարցը մամուլում և առաջարկում ենք.—
1․ Մաքրել «պրոլետգրողների ասոցիացիան») զանազան տիպի խուլիգաններից և կարիերիստներից և—
2. Կուսակցական ամենախիստ կոնտրոլի միջոցով փրկել պրոլետգրողների ասոցիացիան ամեն տեսակի կասկածելի տարրերի ապաստան լինելուց։
Ահա մեր խոսքը գրական ավանտյուրիստներին և խուլիգաններին։
Ամսիս 23-ին, երեկոյան ժամը 9-ին, Մոսկվայում վախճանվել է մեր մեծագույն բանաստեղծը—Հով, Թումանյանը։
Չի կարող լինել և ոչ մի սիրտ, որ խորին դառնությամբ ու թախիծով չարձագանքե այս մահաբոթ գույժին, և ի՞նչպես կարող է այդպես չարձագանքել, երբ չկա մեզանում և ո՛չ մի գրագետ, որ մայրենի լեզուն սովորած չլինի Հով. Թումանյանի բանաստեղծություններից։
