արդեն այդ աշխարհը,— դարձել է մշուշ ու հիշատակ... .Չգիտեն, կամ չեն ուզում հասկանալ այդ նրանց համար գուցե դառը ճշմարտությունը և շատ-շատերը այսօր, բայց նրանց չի լսում ու չի նայում նրանց «տրամադրությանը» թևաշաչ թռչող ժամանակը — ժամանակը խիստ ու անողոք։ Իհարկե, մոտ ու սիրելի են մեզ նրանք, մեր երեկվա պոեզիայի այդ երեք ամենապայծառ աստղերը, բայց, կարծում ենք, անտեղի և ավելորդ չէր լինի, եթե մենք այսօր հետադարձ մի հայացք գցեինք այդ երեքի վրա՝ պարզ պատկերելու համար, թե ի՞նչ է հեռանում մեզանից Հով. Թումանյանի մահով, ո՞ր աշխարհի ձայնն է լռել Վահան Տերյանի քնարի հետ մեկտեղ և ի՞նչ է մրմնջում Ավետիք Իսահակյանը մինչև օրս։
Ավելորդ չէր լինի մանավանդ նրա համար, որ դա մի անգամ ևս ցույց կտար մեզ, թե ինչքա՜ն է փոխվել կյանքը այսօր, ինչքա՜ն ենք մենք հեռացել նրանցից և ինչքա՜ն դժվար է այսօր մեզ, նրանցից հետո եղածներիս, «շարունակել» նրանց գործը, ինչպես մեզ շատ-շատերը «խորհուրդ են տալիս» միամտաբար։ Եվ այս հետադարձ հայացքը գուցե ցույց տար շատերին, հասկանալի դարձներ, թե ինչո՞ւ է այսօր մեր հայացքը, նորերիս հայացքը դեգերում ուրիշ գրականությանց հորիզոններում՝ որտեղ, գերազանցորեն ռուս գրականության ափերում, փնտրելով մեր վաղվա պոեզիայի համար ուղիներ ու շավիղներ...
Պարզ, անպճույճ խոսքերով մենք այստեղ կաշխատենք պատմել, մի վայրկյան սուզվել նրանց բախտի ու ստեղծագործության խորերը, և թող ներվեն ինձ,