ես վստահ եմ, սր այդ կինն ու երիտասարդը անմեղ են… որչա՞փ ատեն է, որ Ֆերիգեղ եկած են։
− Վեց ամիսե ի վեր հոս են եղեր։
− Լավ, այդ վեց ամսվան միջոցին օր մը օրանց վրանին խոսք մը լսվեցա՞վ, տուներնին խնդիր մը, կռիվ մը ելա՞վ, թաղին մեջ գայթակղության պատճառ եղա՞ն…
− Իրավ որ ես բան մըն ալ չեմ իմացած, մյուսներն ալ, որոնք թուղթը ստորագրեցին, անոնք ալ բան մը չէին գիտեր կոր։
− Տեսա՞ր մի,− գոչեց Սերգիս,− ի՞նչպես կըլլա որ մեկ օրեն մյուսը այս կինը գեշ եղած եղավ, անբարոյանան ու բոզ եղավ:
Գործավորը բոլորովին պղտորվեցավ, իր մտքի անդորրությունը խախտեցավ և հանկարծ երիտասարդին դառնալով հարցուց.
− Է, հիմա ի՞նչ ընելու է… Հաճի Թումիկն ալ չեկավ, որ գործը անկեց աղեկ մը հասկնայինք։
Սերգիս մտքին մեջ ծրագիր մը պատրաստած էր. աչքը գինետան նստողներուն վրա ժուռ ածեց և ըսավ.
− Հոս նստողները ամենքն ալ ստորագրա՞ծ են թուղթը։
− Գրեթե ամենքն ալ ստորագրած են, միայն սա նստողը չուզեց ստորագրել,− պատասխանեց գործավորը, իրենցմե երկու սեղան վեր գտնվող մեկը ցույց տալով։
− Ո՞վ է որ։
− Ուստա Սիմոն կըսեն, մառանկոզ է…
Այս այն սակավաթիվ անձերեն մեկն էր, որ ինչպես ընթերցողները գուցե կհիշեն, թեթև կերպով պաշապան կանգնած էր այրի կնոջ։
− Ինչպե՞ս մարդ է։
− Շնորհքով, ամուսնացած, զավակներու տեր մարդ է… հեմ ատ կնկան նստած սոխախը կնստի, երկու տուն վեր… ուստա Սիմոնը իլլե չստորագրեց, ըսելով որ ինք անոնց մոտը կնստի և օր մը օրանց մեկ անպատիվ վարմունքնին չէ տեսած։
Սերգիս ներքին ուրախություն մը զգաց, բայց հայտնի չըրավ։ Գինեպանին աշկերտը կանչեց և ըսավ, որ իրենց շիշ մը օղի բերե, հետո գործավորին դառնալով.
− Սա ուստա Սիմոնը քովերնիս հրավիր՛,− ավելցուց գործավորին:
Ատաղձագործը, առանց դժվարության, ընդունեց հրավերը։
Սերգիս տեսավ, որ Սիմոն աղա կատարյալ դաշնակից մըն էր
