պատասխանեց քահանան.− ես հույս ունիմ, որ մինչև իրիկուն լուր մը կառնես։
Ու փողոց ելավ հոգին ցնծության մեջ։ Հակառակության, ոխակալության և ամբարտավանության զգացումը այնքան զորավոր էր իր մեջ, որ անոր կզոհեր ուրիշ ինչ մաքուր զգացում որ կար մեջը։
− Հիմա պիտի տեսնվինք քեզի հետ,− կըսեր մտքեն Ղուկաս էֆենտիին մասին մտածելով,− հիմա պիտի տեսնաս որ առանց Տ. Միքիասի աջակցության բան մը չես կրնար ընել… քանի մը ոսկի խնայելուդ և զիս արհամարհելուդ պատիժը պիտի կրես։
Եվ շունչը առավ Սմսարյանենց տունը։ Տիկին Աննա, Աբգար Սմսարյանի կինը, զինքը ընդունեց։ Սովորական ողջույններեն ետքը, երբ քահանան բազմոցին վրա՝ և տիկինն ալ թիկնաթոռի մը մեջ նստան, այս վերջինը հարցուց.
− Ի՞նչ լուր տեսնենք, տե՛ր հայր, նոր բան մը կա՞, քու քովդ միշտ թարմ լուրեր կըլլան։
− Տեսա՞ր, տիկին Աննա, ինչպես իմ խոսքս ելավ,− գոչեց քահանան հաղթական ժպիտով մը։
− Ի՞նչ կա որ,− հարցուց մյուսը հետքրքրված։
− Ի՞նչ պիտի ըլլա… նշանտուքը ետ կըլլա կոր։
− Ո՞ր նշանտուքը,− ըսավ տիկին Աննա, թեև շատ լավ կհասկնար, թե Տ. Միքիաս ինչ բանի կակնարկեր։
− Ռոզիկի նշանտուքը մյուսյու Լևոն Կոկիկյանի հետ։
− Մեղա, ի՞նչ կըսես, տեր հայր, դեռ առջի օր աղջիկս Ռոզիկը տեսել էր, ընդհակառակը շատ ուրախ-զվարթ է եղեր, ըսեր է, որ ամեն օր նամակ կառնե, թե վրան կխենթենա կոր։
− Աղջկան խոսքերը կարևորություն չունին, ես հիմա տղուն մորը քովեն կուգամ կոր, երեկ տիկին Թագուհին և Ռոզիկը վոնտեր է քովեն, երբոր այցելության գացեր են։
− Ամա՜ն, տեր հայր, ինչ բաներ կըսես կոր, բնավ հավատալս չի գար կոր… մանրամասն պատմե տեսնենք։
− Կպատմեմ, բայց նախ ինծի աղվոր անույշ մը բերել տուր և ուզածիս պես շաքարը քիչ խահվե մը ապսպրե,− ըսավ Տ. Միքիաս, գրպանեն ծխախոտի տուփը հանելով։
Տիկին Աննա փութաց էլեկտրական կոճակը հնչեցնել, սպասուհին կանչելու և տեր հոր ուզածները բերել տալու համար։
