կպատմե. «նշանը ետ ըրի, մայր ու աղջիկ վռնտեցի» և այլն կըսե․․․ այնպես որ այսօր ամբողջ Բերայի մեջ ամենուն բերանն ենք.– այս ամենուն վրա մեյ մըն ալ երեկ աս նամակը կառնեմ… դուն եղիր տե՝ դիմացիր տեսնեմ։
− Ճանըմ, Ղուկաս էֆենտի, դուք խելացի, կատարյալ մարդ մըն եք,− պատասխանեց Տ. Միքիաս,− հետևաբար պետք է խոհեմությամբ շարժիք և խնդիրը քաղցրությամբ լմնցնեք…
Քահանան իր ճերմակ մորուքը շոյելե ետքը, կրկին խոսքը շարունակեց․
− Հիմա ես տիկին Անթառամին գրած նամակեն ու ձեր հոս քիչ մը առաջ արտասանած խոսքերեն սա կհետևցնեմ կոր, որ դժբախտաբար մյուսյու Լևոնի և մեր սիրելի Ռոզիկի միությունը, արդի պայմաններուն մեջ անկարելի կդառնա, և եթե երկու կողմեն ալ նշանը խզելու տրամադրություն կա, քանզի այդ բանը բացահայտ կերպով կտեսնվի, թե՝ տիկին Անթառամի ձեզ ուղղած նամակեն և ձեր քիչ մը առաջ տիկնոջ հասցեին ուղղած նախատինքներեն, որովհետև եթե խզումը որոշած չըլլայիք, բնականաբար այդ խոսքերը չպիտի արտասանեիք․․․
− Բայց․․․ − բողոքեց Ղուկաս էֆենտի։
− Ներեցեք,− ըսավ Տ. Միքիաս,− թող տվեք, որ խոսքս լմնցնեմ և հետո եթե դիտողություն մը ունիք, կընեք։
− Շարունակե, շարունակն,− պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի, որ իր բոլոր պաղարյունությունը գտած էր։
− Արդ, քանի որ երկու կողմե ալ խոսք-կապը խզելու դիտավորություն կա, փոխանակ կռիվներ հարուցանելու, անօգուտ բանավեճերու տեղի տալու և թաղին մեջ խոսքի առարկա դառնալու, լավագույն է սուսիկ փուսիկ գործը մեջերնիդ լմնցնել… այդպես չէ՞, տիկին Անթառամ։
− Հարկավ, իմ փափաքս ալ ան է, գործը խաղաղությամբ վերջացնել… քանի որ խսմեթ չէ եղեր, ետ կընենք կլմնցնենք,− ըսավ Տիկին Անթառամ, որ շատ գոհ մնացած էր Տ․ Միքիաս քահանայի միջամտութենեն։
− Ես ալ արդեն գործը խաղաղությամբ լմնցնելու համար ելա եկա,– պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի։
− Տեսա՞ք մի,– գոչեց քահանան ուրախությամբ,− ուրեմն ամեն բան կարգին է։
