Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/145

Այս էջը հաստատված է

− Պարապ ենթադրություն մըն է ըրածս, միայն թե կուզեմ, որ պատասխանես,− պնդեց մանկատի աղջիկը։

«Կերևա, որ զիս փորձել կուզե այս չարաճճին»,− խորհեցավ Լևոն։ Հետո հանկարծ շեշտով մը պատասխանեց.

− Իրավ որ, ընելիքս շատ պարզ է, երբոր հաշտության ամեն միջոց սպառեր, այն ատեն կձգեի, որ անոնք իրարու հետ ուզածնուն չափ քեն ընեն և որովհետև մենք իրարու հետ հաշտ ենք ու բան մը չունինք, քեզի հետ կամուսնանայի ու կելլեինք կերթայինք… միթե մեր երջանկությունը ուրիշին քմահաճույքի՞ն պիտի զոհենք։

Ռոզիկ, երիտասարդին այս պատասխանին վրա, անհուն երանության և շնորհակալության ակնարկ մը ուղղեց իր նշանածին և այտերը անոր ներկայացնելով, ըսավ․

− Ուրեմն համբուրե ինծի։

Ու երկու սիրահարները իրարու փարեցան։

Սակայն Ռոզիկի բոլոր այս հարցումները կասկածներ հարուցած էին Լևոնի մտքին մեջ։

− Կերևա, որ դեռ հաշտությունը կատարյալ չէ,− մտածեց,− բայց վնաս չունի, քանի որ իրարու հետ բոլորովին խզված չեն, կրնանք դյուրավ կարգադրել ամեն բան։

Եվ ալ այդ խնդրին վրա չխոսեցավ աղջկան հետ։

Օթելին մեջ, սեղանի վրա, ճաշը բավական զվարթ անցավ։ Ղուկաս էֆենտի աննման կերպով մտերմություն կեղծեց տիկին Անթառամի հետ, միշտ հետը խոսելով, գինի մեծարելով, կատակելով, մինչ տիկին Անթառամ կշարունակեր իր դաժան ու վերապահ դիրքը։

Միջոց մը Ղուկաս էֆենտի խոսքը Լևոնին ուղղելով ըսավ.

− Ուրեմն այսպես, անպատճառ կուզես, որ գալ շաբթու հարսնիքը ընե՞նք… ես պիտի նախընտրեի, որ գոնե ամիս մը հետաձգեինք, որպեսզի ավելի հանդարտորեն պատրաստություններ տեսնեինք․․․

− Ամիս մը,– գոչեց Լևոն,– չէ, չէ, Ղուկաս էֆենտի, անկարելի է, նույնիսկ մեկ շաբաթը ինծի համար մեծ զոհողություն մըն է… դուք գործի մարդ եք, գիտեք, որ երբ բացառիկ առիթներ ներկայանան, պետք չէ ձեռքե փախցնել և ճիշտ այս միջոցին այդպիսի առիթներ կան…

− Այսինքն,– վրա բերավ Ղուկաս էֆենտի,– իմ հայտնածս