այս մութ սենյակը, ուր առարկաները հազիվ իրարմե կորոշվեին։
Պատուհանին քով թիկնաթոռի մը վրա տեղավորվեցավ և սկսավ իր ձեոագործովը զբաղիլ։
Տարտամ երկյուղ մը տիրած էր վրան․ այդ անծանոթ կինն ու Ղուկաս էֆենտին, որոնք այնքան հարգանքով ու նույնիսկ գուրգուրանքով կվարվեին հետը. փոխանակ զինքը ապահովցնելու, ավելի կխրտչեցնեին։ Անորոշապես կնախազգար, որ իրեն դեմ դավ մը կնյութվեր, բայց չէր կրնար գուշակել, թե ինչ էր այն։ Քանի մը անգամ նշմարած էր իրեն բարերարին իր վրա սևեռած հայրատ ու ցանկատոչոր ակնարկը և սարսռած էր անկե, բայց առանց երբեք երևակայելու, թե իր մասին ինչ քստմնելի թակարդ մը կլարվեր։
Սալոնին մեջ, Ղուկաս էֆենտի ու Վառվառ առանձին մնացած կխոսակցեին։
− Ինծի նայե,− կըսեր տանտիրուհին,− ես իմ գործս լմնցուցի, ալ ասկե ետքը բանի մը չեմ խառնվիր, առ աս սենյակին բանալին, գնա դիմաց, ինչ որ կուզես ըրե․ ես ժամու մը չափ դուրս պիտի ելլամ, սպասուհին ալ արդեն տեղ մը ղրկեցի, ուստի տանը մեջ աղջիկեն ու քենե զատ մարդ մը չի կա, գիտցած եղիր։
− Բայց «գործ»-ը լմննալե ետքը, ես աղջիկը որո՞ւ թողում երթամ,− կըսեր վաճառականը,− ավելի աղեկ չէ՞, որ հոս մնաս…
− Չէ,− կպնդեր մյուսը,− անկարելի է։ «Գործ»-ին ատենը չեմ ուզեր հոս գտնվիլ… ամեն մարդ իրեն հաշիվը ունի… բայց ետքը կուգամ ոևէ միջոցավ մը աղջիկը մինչև տուն ղրկել կուտամ։
Ղուկաս էֆենտի ստիպվեցավ համակերպիլ տանտիրուհիին կարգադրության․ հետո, իր մատուցած և տակավին մատուցանելիք ծառայության փոխարեն քսան ոսկի համրեց իրեն ու հինգ ոսկի ալ հանձնեց, որպեսզի աղջկան տա։
Հետո, վճռաբար, դիմացի սենյակին բանալին գրպանը, ուղղվեցավ Շուշանիկի քով։
Վառվառ, անմիջապես վերը՝ ննջասենյակը գնաց, աճապարանքով հագվեցավ, կոշիկն ու գլխարկը դրավ ու կամաց վար իջավ։
Խուլ հեծկլտուք մը, աղիողորմ ու խեղդված աղաղակներ կլսվեին այն սենյակեն, ուր մանկատի աղջիկն ու Ղուկաս էֆենտի փակված էին։
