− Այդ քաղաքական ամուսնություն ըսածը,− շարունակեց,- Հաջս Հայաստանյաց Եկեղեցվո, բնավ կարևորություն չունի, և այս Ղուկաս էֆենտիի աղջիկը պարզապես Լևոն էֆենտիի հարճը կնկատվի։
− Եղածը եղած է, ատոնք ալ ասկե ետքը պարապ խոսքեր են,− պատասխանեց տիկին Անթառամ։
− Ինչ ըսել է պարապ խոսք,− պնդեց Տ․ Միքիաս քահանան, որ իր մասնավոր նկատումները ուներ և կուզեր վերջին զենք մը րնել այդ քաղաքական ամուսնությունը։
− Ես այն գիտեմ, որ զավակս ձեոքես գնաց։
Հետո, հիշեց Լևոնին գրած նամակը, որուն մեջ ակնարկություններ կային Տ. Միքիասի մասին։
− Տեր հայր,− ըսավ դառնացած շեշտով մը,− այս եղածներուն մեջ դուն ալ բաժին ունիս… եթե ինծի այնչափ չգրգռեիր, գործը այստեղվանքը չպիտի հասներ։
− Վայ, հիմա ես եղա հանցավորը․․․– գոչեց քահանան,– բայց, տիկին Անթառամ, դեռ իրար դատապարտելու ժամանակը չէ, ամեն բան եղած լմնցած չէ… տակավին մեջտեղ ամուսնություն չի կա։
− Ճանըմ, դուն ալ, ասկե ետքը եթե ուզեն եկեղեցական պսակն ալ կրնան կատարել, Փարիզի մեջ մատուռ չի կա՞, քահանա չի կա՞…
− Ահա ճիշտ հոդ է խնդիրը,− գոչեց Տ. Միքիաս հաղթական կերպարանքով,− Փարիզի մեջ մատուռ ալ կա, քահանա ալ կա, սակայն ատոնք բավական չեն պսակը կատարելու համար…
− Իրավ որ, տեր հայր, միտքդ չեմ հասկնար կոր։
− Հիմա պիտի բացատրեմ, որպեսզի Փարիզի քահանան կարենա պսակը կատարել, պետք է, որ Պատրիարքարանեն արտոնվի, այսինքն հսսկե պաշտոնապես հաղորդե թե, աղջիկն ու մանչը ամուրի են և որովհետև ես ալ Կրոնական Ժողովի անդամ եմ ու Պատրիարքարանի մեջ բավական ազդեցություն ունիմ, արտոնության դեմ կրնամ շատ դժվարություններ հարուցանել և գործը ձգձգել…
− Ատոր արդյունքը ի՞նչ կըլլա։
− Ատոր օգուտը այն կըլլա, որ ժամանակ կշահինք․․․ խնդիրը այդ ժամանակ օգտակարապես գործածվելուն վրա է։ Տես, տիկին Անթառամ, ես ինչ կխորհիմ. դուն հիմա զավկիդ նամակ մը