Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/20

Իրիկվան դեմ Լևոն Կոկիկյան և մայրը եկան։

Տեսակցությունը, երկու ապագա խնամիներուն միջև, շատ սիրալիր եղավ։ Ղուկաս էֆենտի երկարորեն խոսեցավ ամուսնական կյանքի առավելություններուն վրա։

Մարդս, ամուրի վիճակին մեջ, կիսկատար էակ մըն էր, ամեն տեսակ մոլորումներու ենթակա։ Բուն բարոյականությունը, բուն պատիվը ընտանեկան կյանքի մեջ միայն գոյություն ունեին։ Եվ ասոր համար ինք, Ղուկաս էֆենտին, կուզեր, որ իր զավակները պզտիկ հասակեն ամուսնացնե, որպեսզի պատվավոր ընտանիքներ կազմեն և ազգին պատիվը բարձր պահեն։

Լևոն իրավունք տվավ Ղուկաս էֆենտիի տեսությանը, ըսավ թե ինք թեև Փարիզ ապրած ու հոն հաստատված, սակայն ուզած էր Պոլիս գալ և ազգակիցի մը հետ ամուսնանալ, որովհետև այդ կերպով կրնար ապահովել ընտանեկան սրբությունը, ընտանեկան պատիվը, ընտանեկան բարոյականը։

Օրիորդ Ռոզիկ, ինքն ալ, իբրև ամերիկյան կրթություն առած համարձակախոս աղջիկ, խոսքի մասնակցեցավ։

− Ես երիտասարդի մը համար իբրև մեծագույն արժանիք խելքն ու բարոյականը կփնտրեմ,− ըսավ,− իսկ մնացածը կարևորություն չունի։

− Հարստության կարևորություն չե՞ք տար, օրիորդ,− հարցուց Լևոն ժպտելով։

− Ո՛չ,− պատասխանեց աղջիկը վճռաբար,− պատիվ և բարոյական մեծագույն հարստություններն են։

− Կեցցե՛ս, աղջիկս,− գոչեց Ղուկաս էֆենտի խանդավառված։

Տիկին Թագուհին ալ հաղթական և հպարտ ակնարկ մը ուղղեց Լևոնին մորը, կարծես ըսել ուզելով.

− Կտեսնե՞ք ինչ տեսակ ապրանք ցույց կուտանք ձեզի։

Վերջապես հյուրերը մեկնեցան սրտազեղ մեծարանքներ ընդունելե վերջ։ Լևոն հաջորդ օրվան համար էֆենտին ընտանյոք պանդոկ հրավիրեց։

− Կարծես այս գործը պիտի հաջողի,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի, երբ իր կնոջ հետ առանձին մնաց։

− Ինծի ալ անանկ կուգա, մանչը աչքը Ռոզիկիս վրայեն չէր զատեր կոր:

− Միայն թե քիչ մը աղջկանդ խրատ տուր, որ սանկ ավելի