քան երբ խարանին վրա կելլեր պատարագ մատուցանելու համար։
Վերջապես հասավ մեծ սրահին դռան առջև, ուր աոաջնորդած էր զինքը ծառան՝ որ դուռը բացավ և ըսավ․
− Ներս մտիր։
Քահանան՝ վեհերոտ մտավ սենյակեն ներս, ուր Ղուկաս էֆենտի թիկնաթոռի մը վրա նստած լրագիր կկարդար, սիկարեթ մը ծխելով։
Վաճաոականը քահանան տեսնելով ժպտուն և ուրախ դեմք մը առավ և գոչեց.
− Վա՜յ, դուն ես, տեր պապա, եկուր նայինք, ես ալ քեզի կսպասեի կոր։− Հետո ծաոային դառնալով.
− Հակոբ,− ըսավ,− մեզի երկու հատ խահվե բեր։
Քահանան այս սիրալիր ընդանելութենեն ա՛լ ավելի շփոթած, ոտքի վրա կեցեր էր, չհամարձակվելով նստիլ։
− Եկուր, սանկ քովս նստե տեսնենք, տեր պապա,− շարունակեց վաճառականն ուրախ դեմքով։
Տ. Կիրակոս վերջապես թիկնաթոռի մը մեջ տեղավորվեցավ։ Ղուկաս էֆենտի գրպանեն սիկարեթի տուփը հանեց և հատ մը երկարեց իր հյուրին։
− Իշալլահ տղան տարիր տեղը տվիր,− ըսավ։
− Այո՜, էֆենտիս, տարի մորը հանձնեցի,− պատասխանեց քահանան։
− Աղեկ, աղեկ, շատ շնորհակալ եմ, դուն շենք շնորհք, բանիբուն, խելացի քահանայի մը կնմանիս կոր. շատո՞նց է, որ մեր եկեղեցին կգտնվիս։
− Քանի մը տարի կա, էֆենտիս։
− Զարմանալի բան, մինչև հիմա ուշադրություն չէի ըրած, անունդ ի՞նչ էր․․․
− Կիրակոս…
− Շատ աղեկ, քեզի պես համեստ ու պարկեշտ քահանաները կսիրեմ։
− Շատ ապրիք, էֆենտիս, շնորհակալ եմ։
− Ըսածներս տեղն ի տեղոք կատարեցի՞ր… սակարկությունը քանիի՞ կապեցիր, եթե հարյուրեն պակաս է, քեզի աղվոր նվեր մը կա։
Քահանան՝ գլուխը ծռած՝ չէր համարձակեր պատասխանելու։
