− Ճանըմ, դուն հիմակուհիմա հոս կմնաս, ան թող մինակ էրթա, հինգ վեց ամիս մնա, գործին մեջ հաստատվի, ետքը դուն սւղջիկդ կառնես կերթաս։
− Իրավ որ, ես վերջնական բան մը չեմ կրնար ըսել. պետք է որ իրեն իմաց տամ, բայց կհուսամ, որ կընդունի, եթե ամսականը շնորհքով բան մը ըլլա։
− Ինչո՞ւ չպիտի ընդունի եղեր, մարդ ապրուստ ճարելու համար մինչև Ամերիկա կերթա կոր․․․ ասկե զատ իրեն կհասկցնես, որ Պոլսո մեջ գործ չեմ կրնար գտնել, ասիկա թող գլխուն մեջ դնե․ եթե դուրս տեղ մը երթալ ուզե, գուցե կհաջողիմ բան մը ընել, բայց խոսք չեմ տար, ձեռքես եկածը կընեմ։
− Լավ,− պատասխանեց քենին՝ ճարահատ,− այս իրիկուն իրեն հետ կխոսիմ և վաղը պատասխանը կբերեմ։
− Ես ալ քու խաթերդ համար ձեռքես եկածը կընեմ և անպատճառ կջանամ աղեկ գործ մը գտնալ մոտ տեղ մը։
Ղուկաս էֆենտի հետո սկսավ կատակաբանել իր քենիին հետ, զայն կրկին շողոքորթել իր գիրության ու գեղեցկության համար, մինչ խեղճ կինը կջանար վերջ մը դնել այդ խոսքերուն, իր ակնարկովը ցույց տալով փոքրիկ աղջիկը, որ արթուն ու չարաճճի, մտիկ կըներ փոխանակած խոսքերուն։
Սակայն վաճառականը հետզհետե գրգռված, չէր կարող զսպել ինքզինքը, ոտքի ելած էր և կնոջ աոջևը կանգնած՝ ձեռքերովը կջանար անոր կուրծքն ու թևերը շոշափել, իբրև թե հագուստին վրա եղած փոշիները վար տալու համար։
Կինը ոտքի ելավ մեկնելու համար, բայց Ղուկաս էֆենտի ստիպեց, որ մնա։
− Կեցիր, ցերեկվան ճաշը միասին ընենք,− աոաջարկեց,− արդեն ժամը տասներկուքին մոտեցավ։
Հրավերը կարելի չէր մերժել, կրնար էֆենտին բարկանալ, և այդ միջոցին, ուր անոր բարյացակամությանը պետք ուներ, պետք չէր ոևէ կերպով անհաճո ըլլալ իրեն, ուստի խեղճ կինը պարտավորվեցավ կրկին նստիլ և աչք գոցել վաճառականին հայրատ խոսքերուն ու շարժումներուն։
Կեսօրին գացին ճաշելու և հետո քենին մեկնեցավ, հետևյալ օրը գալու խոստումով։
Ղուկաս էֆենտի զայն ճամփու դնելե ետքը ինքիրեն կմտածեր։
− Այդ հերիֆը տեղ մը կղրկենք, քանի մը ամիս հոս ժամանակ
