Ու տենդոտ շարժումներով կշարունակեր իր զարդարանքը։
Ղուկաս էֆենտի ալ վերջապես հեռացած էր քովեն և վարի սրահը, վառարանին քով կսպասեր, որ մայր ու աղջիկ իրենց արդուզարդը լմնցունեն։
Հանկարծ սենյակի դուռը բացվեցավ և Տ. Միքիաս քահանան ներս մտավ։
− Վայ, Ղուկաս էֆենտի, այսօր տո՞ւնն եք եղեր, գործի չեք գացեր, արդյոք անհանգի՞ստ եք,− հարցուց։
− Ոչ, տիկնոջ հետ այցելության մը պիտի երթանք, անոր համար վար չիջա։
− Ես ալ տիկինը տեսնելու եկա, իրեն կարևոր բան մը հաղորդելու համար,− ըսավ Տ. Միքիաս խորհրդավոր կերպով մը։
− Հիմա ուր է նե՝ վար կիջնա, կհագվի կոր… խե՞ր է ըսելիքդ…
− Աստված ուզե նե խեր կըլլա, արդեն գաղտուկ բան մը չէ, ձեզ ալ կրնամ ըսել։
− Խոսե տեսնենք, տեր հայր,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի հետաքրքրված։
− Այս օրերս Փարիզեն մայր մը և տղա մը եկեր են, Լևոն Կոկիկյան է եղեր մարդուն անունը, հարուստ ակնավաճառ երիտասարդ մը, որուն գալուստը թերթերն ալ ծանուցած էին։
− Էյ,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի ականջները խոշոր-խոշոր բացած։
− Բարի գալուստի այցելության գացի իրենց, շատ շնորհքով մարդիկ կերևան կոր, պանդոկին մեջ ալ սենյակ վարձեր են. բավական տեսնվեցանք։
− Գիտեմ, կճանչնամ զինքը,− պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի,− տղան գործեր ունի եղեր, քանի մը օր պիտի մնան, մեկնին…
− Ինծի այնպես չըսին,− ըսավ Տ. Միքիաս քահանան,− ընդհակառակը, երիտասարդը ամուսնանալու միտք ունի և ճիշտ ես այդ բանը իմանալուս ուզեցի հոս գալ… արդյոք չե՞նք կրնար մեր Ռոզիկին համար կարգադրություն մը ընել…
Ղուկաս էֆենտի հայտնապես նեղություն կըզգար այս անհարկի միջամտութենեն, բայց և այնպես չուզեց եղած առաջարկությունը կտրուկ կերպով մերժել։
− Աղեկ կըլլա թեև, բայց նախ որոշ տեղեկություններ առնելու
