− Այո, բայց հիմա գոհ եք իր աշխատութենեն և պետք չունիք զինքը գործեն հանելու՝ Ղուկաս էֆենտիին հաճույք պատճառելու համար…
Վաճառականը հայանապես կնեղվեր խոսակցության առած այս ձևեն և ուզեց շեղում մը ընել։
− Ինծի նայե, տիկին,− ըսավ,− ըստ իս Սամսոն երթալու դիտավորությունդ շատ պարապ բան է, քեզի պես տիկին մը Սամսոնի մեջ չկրնար ապրիլ, եկուր ուրիշ կարգադրություն մը ընենք։
− Ի՞նչ կարգադրություն,− հարցուց Երանիկ զարմացած։
Քերովբե էֆենտի, առանց անմիջապես պատասխանելու, եկավ կնոջ քով, ձեռքերը բռնեց և ողոքիչ ձայնով մը ըսավ․
− Ավելի աղեկ չէ՛՝, որ հոս մեր քովը մնաս, քեզի աղվոր պզտիկ տուն մը կբռնենք, մեջը կտեղավորենք, ազատ հանգիստ կապրիս, քեյֆդ կնայիս…
Այս անպատկառ առաջարկությունը ընդվզեցուց հեգ կինը, որ ետ քաշվելով գոչեց․
− Դո՞ւն ալ ուրեմն, Քերովբե էֆենտի, ես քեզի դիմեցի պաշտպանություն գտնելու համար և ահա դուն ալ կջանաս Ղուկաս էֆ−ի ընթացքը բռնել ինծի հանդեպ։
Վաճառականը զգաց թե խրտչեցուցած էր իր խոսակիցը, ուստի ուզեց սխալը դարմանել։
− Կներեք, տիկին,− ըսավ,− ես ձեզ վիրավորել չուզեցի, միայն թե իմ անկեղծ կարծիքս էր, որ հայտնեցի, բայց քանի որ դուք տարբեր կերպով կխորհիք և անպատճառ Սամսոն ձեր ամուսնույն քով երթալ կուզեք, ատոր ըսելիք չի կա, թող ձեր ուզածին պես ըլլա։
− Այո, ես կուզեմ էրկանս քով երթալ,− պնդեց Երանիկ,− և ասոր համար ձենե մեկ բան կխնդրեմ, այն է՝ ինծի վստահեցնել, որ էրիկս միշտ իր գործին վրա պիտի մնա, հոն երթալես վերջն ալ։
− Ասիկա ինե և ձենե միայն կախում ունի,− պատասխանեց Քերովբե էֆենտի, որ այս գլուխ գլխի տեսակցութենեն արդեն չափազանց գրգռված էր, և չէր կարող սանձել իր զգայարանքները։
− Ինչպե՞ս ձենե և ինե կախում ունի,− հարցուց Երանիկ։
− Անշուշտ, ես ձեզի կխոստանամ ձեր ամուսինը մինչև ետքը իր պաշտոնին գլուխը պահել․ այս չէ՞ ձեր փափաքը…
− Այո՛։
− Լավ, բայց մենք, վաճառականներս, գործի մարդիկ ենք,
