− Չէ, սպասուհին տակավին մեկ երկու օր պիտի պահեմ։
Պահ մը լռեցին երկուքն ալ. Ղուկաս էֆենտի ծառան կանչեց և գարեջուրի նոր շիշ մը ապսպրեց։ Իր քենիին այդ պաղարյուն բացատրությունները թունավոր սլաքներու պես իր սիրտը կմխրճվեին և մտքին մեջ հազար ու մեկ հնարքներ կորոճար, կերպով մը վրեժ լուծելու համար այդ կնոջմեն, որ այսպես վճռաբար կուզեր խուսափիլ իր ձեոքեն։ Բաց աստի, օրերե ի վեր իր զսպված կիրքը գրգռված էր ու չէր կարող հաշտվիլ այդ իրիկունն ալ Երանիկեն հեռու մնալու գաղափարեն ու միտքին մեջ միջոց մը կորոճար, իր դեմ ցցված դժվարությունները հարթելու համար։
− Ի՞նչ պետք ունեիր այսօր անկողինները ղրկելու,− ըսավ սրտնեղած դեմքով մը։
− Բայց հատկապես անոր համար եկա արդեն,− պատասխանեց կինը։
− Ո՞ւր գացեր էիր քանի մը օրե ի վեր,− հարցուց Ղուկաս էֆենտի։
− Բարեկամ ընտանիքի մը տունը։
− Անուն չո՞ւնի այդ ընտանիքը։
− Քու ճանչցած ընտանիքդ չէ։
− Ըսե տեսնիմ անունը…
Երանիկ, որ միշտ երկյուղ ուներ իր քեռայրին մեքենայություններեն, չուզեց Աբրահամ աղայի անունը տալ, բայց որպեսզի կասկած չհարուցանե, անմիջապես պատասխանեց։
− Էրկանս մեկ հեռավոր ազգականները կան Ետի Գոլլե… Մարկոսյան կըսվին, անոնց տունը գացի, արդեն երկար ատենե ի վեր հրավիրած էին։
Վաճառականը թեև շատ հավատք չընծայեց այս բացատրության՝ սակայն ստիպվեցավ գոհանալ անով։
Հետո, քիչ մըն ալ զբոսարանը մնալե ետքը, հանկարծ ոտքի ելավ և ըսավ.
− Ալ տուն երթանք։
− Շատ աղեկ,− պատասխանեց Երանիկ,− բայց նորեն կկրկնեմ, պառկելու տեղ չկա, գիտցած ըլլաս, եթե կուզես այս տեղվանքը պանդոկի մը մեջ սենյակ մը վարձե։
− Չէ, պետք չկա, եթե նեղը մնամ Պեոյուք Տերե կերթամ։
− Դուն գիտես։
Տուն հասնելով՝ Ղուկաս էֆենտի բոլորովին համոզվեցավ, որ
