− Էյ, խոսքերնիդ կարճ կապեցեք, ժամանակ չունինք, շոգենավը կփախցնենք:
Փողոցը դռան առջև կառքը կսպասեր։ Տ. Միքիաս մնաս բարով ըսելով մեկնեցավ հետիոտն և ուղղվեցավ դեպի Թարլա Պաշի։
− Այսպես հա՞, Տ. Միքիասը դուրս կնետեք գործի մեջեն,− կմտածեր քահանան ճամփան գացած ատեն,− բայց ե՞րբ տեսնված է, որ ջոջ ընտանիք մը նշանտուք կատարե առանց իմ միջնորդությանս… քանի մը ոսկի չտալու համար ասանկ խաբեբայություններու դիմել, ծածուկ գործ տեսնել, քիթիս խնդալ…. առնելիքդ ըլլա, Ղուկա՛ս էֆենտի։
Քինախնդիր, մեծամիտ, ամբարտավան Տ. Միքիաս քահանա պարզապես նախատված կըզգար ինքզինքը Ղուկաս էֆենտիի բռնած դիրքին պատճառավ և արդեն իսկ մտքին մեջ վրեժխնդրության ծրագիրներ կպատրաստեր, գործը վիժեցնելու, նշանտուքը խանգարելու և հետո զայն իր աջակցությամբ ի գլուխ հանելու միջոցներ խորհելով։ Եվ պետք է ըսել, որ Տ. Միքիաս այս տեսակ մեքենայություններու մեջ շատ ճարպիկ էր։
Բայց թողունք, որ ինքը իր մտքին մեջ սարքելիք խաղերը որոճա և մենք դառնանք կառքին ետևեն, որ սրընթաց կթավալի դեպի Պրիսթոլ պանդոկը։
Հազիվ թե կառքը կեցավ մուտքի դռան առջև, դռնապանը, կողմնակի մորուքով փառավոր ծերունի մը, փութաց կառքին մոտ և դռնակը բանալով հյուրերը ներս առաջնորդեց։
Հոն ուրիշ սևազգեստ սպասավոր մը զիրենք տարավ առաջին հարկը, մեծկակ հյուրասրահ մը, ուր քիչ ետքը Լևոն Կոկիկյան և մայրը եկան իրենց քով։
Տեսակցությունը առաջին վայրկյանին սիրալիր եղավ և շատ ավելի մտերմական, քան առաջի օրվանը։
Այս բանը առաջին վայրկյանեն նշմարեց Ղուկաս էֆենտին և միտքը պաշարող հընհընուքները հետզհետե փարատելով, զվարթորեն սկսավ կատակաբանել։
Ռոզիկ, իր ստացած հրահանգներուն հավատարիմ-հաջողած էր պահ մը, ընդարձակ սրահին մեկ անկյունը, չինական հողմարգելի մը ետև առանձնանալ Լևոնի հետ ու բազմոցի մը վրա, անոր քով նստած պատկերազարդ ֆրանսերեն հանդես մը կթղթատեր, թեև կեղծ՝ բայց խորին հետաքրքրությամբ մը։
Երիտասարդին ու Ռոզիկի գլուխները թերթին վրա հակած՝
