Էֆ. հաճախ տեսած էր կինը այդ ջղագրգիռ վիճակին մեջ և միշտ նմանօրինակ առիթներով։
Ամեն անգամ, որ Սաթեն եկեղեցի երթար, անպատճառ բարկանալու առիթ մը կստեղծեր, միշտ արժանապատվությունը վիրավորված զգալու պատրվակ մը կգտներ։
Մարգար էֆ․ իր թերթը նոր ավարտած էր, երբ կինը վերադարձավ շրջազգեստը փոխելե ետքը։
− Ե՛լ, հագվե՜,− գոչեց ամուսնույն, − կիրակի օրով ատանկ չկեցվիր, կարելի է հյուր մը կուգա…
Հետո՝ մեկեն իր սևեռուն գաղափարին դառնալով՝ պոռաց.
− Ատ մարդուն հախեն գալու է, կհասկնա՞ս կոր, ասանկ չկըրնար տևել։
− Ո՞ր մարդուն,− հարցուց Մարգար էֆ. միամտորեն։
− Ժամկոչին…
− Դեռ չմոռցա՞ր, իմ մտքես էլեր էր։ Այդչափ կարևորության տալու չէ։
− Անանկ է… խաղք եղողը դուն չես ա… կարևորություն տալու չէ… բայց երբոր ես խաղք ըլլամ՝ ինծի հետ դուն ալ խաղք կլլաս, քանի որ քու անունդ կկրեմ։
− Երթամ հագվիմ,− ըսավ Մարգար էֆ. սենյակեն դուրս գալով։
Խոսքը կարճ կապելու ասկե լավագույն միջոցը չէր գտած։
Կես օրվան մոտ այր ու կին իրենց տան վերնագավիթը նստած էին։ Տիկինը գտած կթվեր իր հանգստությունը, և Մարգար էֆ. առտվան անախորժ միջադեպը բոլորովին մոռացության մատնելու համար իրիկվան դեմ կատարելիք պտույտի մը ծրագիրը կպարզեր։
− Բարի լույս, տիկին Սաթեն, բարի լույս, Մարգար էֆ.։
− Աստըծու բարին, հրամմեցե՞ք։
− Ուշ չէ՞… կերակուրին ատենը կմոտենա կոր։
− Դեռ կերակուրի շատ ժամանակ կա։ Եկեք սանկ քիչ մը նստեցեք, մեր այս թերացան շատ զով է։
Տոսախյան Միհրանիկ էֆ. ա իր կինը՝ տիկին Նվարդն էին, որոնք եկեղեցիեն կվերադառնային։
Առանց կրկնել տալու հրավերը, իսկույն վեր ելան ու տեղավորվեցան եղեգնյա թիկնաթոռներու վրա։
− Իրա՛վ, ի՜նչ աղվոր զով է եղեր այստեղ,− ըսավ Նվարդ զվարթորեն
− Մինչև ցերեկ հիանալի է,− պատասխանեց Սաթեն,–հետո
