Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/328

Այս էջը հաստատված է

− Ատիկա մեր պարտականությունն է,− ըսավ թաղականներեն մին,− բնականաբար իրեն խիստ պատիժ մը պիտի տանք։

− Մեկ ամսականը կտրելու վար դնելու է,− առաջարկեց ուրիշ մը։

− Ամենեն կարճ ճամփան՝ կվռնտենք կերթա։ Արդեն իրմե ալ շատ գոհ չենք, առաջին անգամը չէ, որ իրեն մասին բողոքներ կըլլան կոր…

− Այո՛, ես ալ կպահանջեմ, որ այդ մարդը անմիջապես ճամփվի,− գոչեց Մարգար էֆ.:

− Ծո՛, սա Վարդան աղբարը հոս կանչե,− գոչեց թաղականներեն մին, խոսքը ուղղելով դուրսը կեցող տիրացուի մը։

Տղան վազելով հեռացավ։

Վայրկյան մը ետքը Վարդան մտավ խորհրդարանեն ներս և խոնարհաբար բարև մը տալե ետքը, երկու ձեռքը փորի վրա, գլուխը կախ, կեցավ։ Հետո երկյուղածորեն աչք մը պտտցուց ներկաներուն վրա, տեսավ անոնց անժպիտ ու դաժան դեմքերը և զգաց, թե փոթորիկ մը կպատրաստվեր իր գլխուն։

− Ծո՛, ասօր ի՞նչ ես ըրեր,− պայթեցավ հանկարծ թաղականներեն մեկուն ձայնը։

− Ի՞նչ եմ ըրեր, աղա՛,− հարցուց Վարդան սարսափահար…

− Ծո՞, դուն մարդ չպիտի՞ ըլլաս, ասանկ է՞շ պիտի մնաս:

− Աղա՛, ի՞նչ է հանցանքս,− կմկմաց ժամկոչը։

− Էֆենտի, թողեք ես հարցուփորձեմ,− միջամտեց ավագերեցը և հետո Վարդանին դառնալով՝ հարցուց.

− Այս առտու տիկին Շազիկին աթոռ դո՞ւն տարիր։

− Հրամանք է, տե՛ր հայր։

− Չտեսա՞ր թե աթոռը ուր կդնես կոր:

− Տեսա…

− Ո՞վ կեցեր էր հոն։

− Սաթեն հանըմը կեցեր էր…

− Կտեսնե՞ք, չճանչնալով չէ ըրեր,− դիտել տվավ Միհրանիկ։

− Ծո՛, ավանա՛կ, ուրիշ տեղ չկա՞ր աթոռը գնելու և գացիր տիկին Սաթենին կեցած տեղը դրիր։

− Աղա՛, ես ի՞նչ հանցանք ունիմ, տիկին Շազիկ ըսավ, որ այնտեղ դնեմ։

− Ա՞ն մի ըսավ…

− Հրամանք է…