− Ատիկա մեր պարտականությունն է,− ըսավ թաղականներեն մին,− բնականաբար իրեն խիստ պատիժ մը պիտի տանք։
− Մեկ ամսականը կտրելու վար դնելու է,− առաջարկեց ուրիշ մը։
− Ամենեն կարճ ճամփան՝ կվռնտենք կերթա։ Արդեն իրմե ալ շատ գոհ չենք, առաջին անգամը չէ, որ իրեն մասին բողոքներ կըլլան կոր…
− Այո՛, ես ալ կպահանջեմ, որ այդ մարդը անմիջապես ճամփվի,− գոչեց Մարգար էֆ.:
− Ծո՛, սա Վարդան աղբարը հոս կանչե,− գոչեց թաղականներեն մին, խոսքը ուղղելով դուրսը կեցող տիրացուի մը։
Տղան վազելով հեռացավ։
Վայրկյան մը ետքը Վարդան մտավ խորհրդարանեն ներս և խոնարհաբար բարև մը տալե ետքը, երկու ձեռքը փորի վրա, գլուխը կախ, կեցավ։ Հետո երկյուղածորեն աչք մը պտտցուց ներկաներուն վրա, տեսավ անոնց անժպիտ ու դաժան դեմքերը և զգաց, թե փոթորիկ մը կպատրաստվեր իր գլխուն։
− Ծո՛, ասօր ի՞նչ ես ըրեր,− պայթեցավ հանկարծ թաղականներեն մեկուն ձայնը։
− Ի՞նչ եմ ըրեր, աղա՛,− հարցուց Վարդան սարսափահար…
− Ծո՞, դուն մարդ չպիտի՞ ըլլաս, ասանկ է՞շ պիտի մնաս:
− Աղա՛, ի՞նչ է հանցանքս,− կմկմաց ժամկոչը։
− Էֆենտի, թողեք ես հարցուփորձեմ,− միջամտեց ավագերեցը և հետո Վարդանին դառնալով՝ հարցուց.
− Այս առտու տիկին Շազիկին աթոռ դո՞ւն տարիր։
− Հրամանք է, տե՛ր հայր։
− Չտեսա՞ր թե աթոռը ուր կդնես կոր:
− Տեսա…
− Ո՞վ կեցեր էր հոն։
− Սաթեն հանըմը կեցեր էր…
− Կտեսնե՞ք, չճանչնալով չէ ըրեր,− դիտել տվավ Միհրանիկ։
− Ծո՛, ավանա՛կ, ուրիշ տեղ չկա՞ր աթոռը գնելու և գացիր տիկին Սաթենին կեցած տեղը դրիր։
− Աղա՛, ես ի՞նչ հանցանք ունիմ, տիկին Շազիկ ըսավ, որ այնտեղ դնեմ։
− Ա՞ն մի ըսավ…
− Հրամանք է…
