Գարեգին փութաց իր մեծավորին քովը։
− Խոսածներուս մասին մտածեցի՞ր, ի՞նչ որոշում տվիր,− հարցուց Հաճի աղան։
− Այո՛, երկարորեն մտածեցի,− պատասխանեց գրագիրը։
− Հրաժարական կուտա՞ս կոր։
− Չ՛է։
− Ուրեմն թաղական պիտի մնաս և Մարգար էֆ-ին կողմը պիտի բռնես։
− Չէ՛,− պատասխանեց Գարեգին, բայց հաստատ ձայնով մը։
− Ուրեմն ի՞նչ է միտքդ։
− Թաղական պիտի մնամ և ժամկոչը պիտի պաշտպանեմ։
Ծերունին իր պաշտոնյային երեսը նայեցավ հանդիմանական ձևով մը։
− Կցավիմ որ,− ըսավ,− այս պզտիկ խնդիրքս կմերժես։
− Ձեզի համար թերևս պզտիկ ըլլլա, բայց ինծի համար շատ մեծ է։ Եվ հետո ձեր խնդիրքը չէ, որ կմերժեմ կոր, այլ Մարգար էֆ-ի հրամանը։
− Ուզածիդ պես ըրե,− գոչեց ծերունին սրտնեղած և գավազանը առնելով հեռացավ գրասենյակեն։
Գարեգին տխրությամբ նայեցավ վաճառականին ետևեն, որ կհեռանար։
− Մարդը վշտացուցի,− մտածեց և այս մտածումը սրտի սեղմում պատճառեց իրեն։
Արդարև երիտասարդը անկեղծորեն կապված էր իր մեծավորին որ միշտ բարյացակամություն ցույց տված էր իրեն հանդեպ։ Տասը տարիե ի վեր չէր պատահած երբեք, որ իրարու հետ անհամաձայնություն մը ունենային կամ իրարմե դժգոհ մնալու պատճառ մը ըլլար։
Ինք կանոնավորությամբ ու հավատարմությամբ իր գործը կկատարեր և Հաճի Հակոբ աղան ալ զինքը առատորեն կվարձատրեր։ Մեծավորը նույնիսկ խոստացած էր Գարեգինի կնքահայրը ըլլալ և ամուսնությանը առթիվ կարևոր հավելում մը ընել անոր ամսականին վրա։
Բոլոր այս պարագաները վերհիշելով՝ երիտասարդը հոգեկան տառապանքի մը կմատնվեր և կջանար միջոց մը գտնել ծերունիին սիրտը առնելու համար։
Հետևյալ և հաջորդ օրերը վաճառականը ոևէ նոր ակնարկություն
