Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/376

Այս էջը հաստատված է

խոստացած էր և մանկամարդ աղջիկը վստահ էր, որ իր խոսքը պիտի հարգեր։

Արդարև առտվան ժամը տասն էր, երբ տան դուռը զարնվեցավ և Գարեգին ներս մտավ։

Սահակ աղա դիմավորեց իր փեսացուն։

Երիտասարդը լուրջ ու մտածկոտ կերպարանք մը ուներ, որ անուշադիր չանցավ ոսկերիչին աչքերեն։

− Անհանգի՞ստ ես,− հարցուց,− վրադ սանկ նեղություն մը կա։

− Քիչ մը գլուխս կցավի կոր,− պատասխանեց Գարեգին։

− Ան է նե՝ բան մը չէ,− ըսավ Սահակ աղա,− կերևա, որ գիշերը աղեկ չես քնացեր։

− Անանկ կերևա։

Քանի մը կարևոր խոսքեր փոխանակելե ետքը Նարդիկ ներս մտավ և ինքն ալ շուտով նշմարեց նշանածին մտածկոտ կերպարանքը և սկսավ հարցուփորձել, բայց երիտասարդը խուսափողական պատասխաններ տվավ։

Մանկամարդ աղջիկը մտատանջության մատնված էր, չէր ուզեր իր հարցումներով նեղացնել նշանածը, բայց և այնպես անսովոր կգտներ անոր այս կերպարանքը։

Գարեգին միշտ ուրախ և զվարթ կըլլար, երբ նշանածին կայցելեր և այսօր առաջին անգամն էր, որ իր սովորական զվարթությունը կորսնցուցած էր։

Ծաղկատի աղջկան մտատանջությունը ավելի սաստկացավ երբ Գարեգին Սահակ աղային դառնալով՝ ըսավ.

− Քեզի հետ քիչ մը աքանձին խոսիլ կուզեմ։

− Շատ աղեկ,− պատասխանեց ոսկերիչը։

− Եթե կուզես սանկ Մեոհյուրտաբի պարտեզը երթանք, թե՛ օդ կառնենք, և թե՛ կխոսակցինք։

− Աղեկ կըլլա։

− Հապա ե՞ս,− ըսավ Նարդիկ դժգոհ կերպարանքով մը։

− Դուն ալ կես ժամեն եկուր մեզի հոն գտիր,− պատասխանեց Գարեգին,− մինչև այն ատեն խոսքերնիս լմնցուցած կըլլանք։

Երբ Գարեգին Սահակ աղային հետ տանեն դուրս ելավ ու քիչ մը հեռացավ, ըսավ.

− Քեզի ծանրակշիռ բան մը պիտի ըսեմ։

– Խոսե տեսնենք,− ըսավ ոսկերիչը մտատանջ դեմքով մը։