− Կարծես գործս ձգելու պիտի ստիպվիմ․․․
− Հե՞,− ըսավ Սահակ աղան շփոթած։
− Այո՛, Հաճի Հակոբ աղային քով ունեցած պաշտոնս պիտի թողում,− շարունակեց Գարեգին ամենայն հանդարտությամբ։
− Լավագույն գո՞րծ մը գտար։
− Չէ՞,− պատասխանեց Գարեգին,− միայն թե խնդիրը այն է, որ ալ չպիտի կրնամ այդ մարդուն քով պաշտոն վարել։
− Հետը խնդի՞ր մը ունեցար,− հարցուց Սահակ աղա։
− Այո՛, բավական ծանրկեկ խնդիր մը։
Եվ Գարեգին պատմեց իրողությունը։
Իր մեծավորը առջի օր զինքը կանչեր և պարզապես հանդիմաներ էր Մարգար էֆենտիի հանդեպ բռնած ընթացքին համար, երիտասարդ գրագիրը չկրնալով հանդուրժել իրեն եղած խոսքերուն՝ ինքն ալ քիչ մը ձայնը բարձրացուցեր ու մեկ քանի անախորժ խոսքեր ըսեր էր։
Ի վերջո գրեթե սրդողած ձգեր հեռացեր էր սենյակեն։
Ոսկերիչը մտիկ ըրավ այս պատմության։ Արդեն ուրիշ անգամ մըն ալ Գարեգին խոսած էր իրենց թաղին մեջ ծագած խնդրին վրա և ըսած էր, թե ինք, իբրև թաղական՝ պայքար կմղեր Մարգար էֆենտիի դեմ, հակառակ իր մեծավորին կամքին։
− Ատանկ մարդոց հետ իյնալը աղեկ բան չէ, ըսած էր, հարստություն ունին, ազդեցություն ունին, ամեն բան կրնան ընել։
Հիմա իր փեսացուին պատմությունը լսելե ետքը, կրկին նույն խոսքերը կրկնեց.
− Զավակս, ատանկ մարդոց հետ իյնալը աղեկ բան չէ…
− Ես արժանապատվություն ունիմ,− պատասխանեց Գարեգին,− չեմ կրնար հանդուրժել, որ խղճիս վրա բռնանան։
− Իրավունք ունիս, բայց ի՞նչ օգուտ, որ այդ մարդոց կապված ենք ապրելու համար։
− Ճիշտ այդ բանն է ահա, որ զիս կկատղեցնե։
Հասան Մեոհյուրտարի պարտեզը, և խոշոր ծառի մը հովանիի ներքև նստեցան։
− Է՛յ, հիմա ի՞նչ պիտի ընես,− հարցուց ոսկերիչը,− վաղը առտու գործիդ չպիտի՞ երթաս։
− Շվարեր մնացեք եմ,− պատասխանեց Գարեգին,− երեկվան պատահածեն ետքը քիչ մը դժվար պիտի ըլլա երթալ, իբրև թե բան մը չեղածի պես, երթալ գործս շարունակել։
