Սափորյան էֆենտի տեսավ, որ ճար չի կար, հարկ էր հաշտարար միջոց մը գտնել։
− Պարոննե՛ր,− ըսավ,− շատ լավ, ձեզ մտիկ կընենք, բայց ոչ ամենքդ ալ մեկիկ-մեկիկ, որովհետև նյութապես անկարելի է այդ բանը։
− Ի՞նչպես ուրեմն,− գոչեցին մի քանի դժգոհ ձայներ։
− Ձեր մեջեն երկու հոգի ընտրեցեք, որոնք թող գան և հանուն ձեզի հայտնեն ըսելիքնին։
Մեկ քանիներ այս առաջարկը ընդունեցին, ուրիշներ բողոքեցին։
− Երկու հոգի քիչ է,− կպոռային շատերը։
Վերջապես կարելի եղավ համաձայնություն գոյացնել։ Բազմության մեջեն հինգ հոգի պիտի ներկայանային և իրենց բողոքները կամ դիտողությունները պիտի պարզեին պատվիրակներուն։
Սափորյան և Ծրարյան էֆենտիները համբերությամբ լսեցին նաև ժողովրդի հինգ ներկայացուցիչները, թեև ասով ավելի չլուսաբանվեցան։
Հետո, հրաժեշտ առնելով, մեկնեցան, անորոշ տպավորություն մը թողելով թաղեցիներուն վրա։
Ընթերցողները կհիշեն անշուշտ, որ Սամիկյան Հաճի Հակոբ աղայի գրագիրը՝ պարոն Գարեգին կիրակի օր մը թողացինք Գատը-գյուղի շոգենավին մեջ, հոգեկան խռովյալ վիճակի մը մեջ։
Այժմ թողլով Վարչության երկու պատվիրակները, որ իրենց տեղեկագիրը պատրաստեն հանդարտ մտքով, դառնանք մեր երիտասարդին և տեսնենք, թե ինչ եղավ իր կացությունը։
Գարեգին հետևյալ օրը, երկուշաբթի, առտուն կանուխ գնաց իր գրասենյակը։
Տակավին ո՛չ մեծավորը եկած էր և ո՛չ մյուս պաշտոնյաները։
Գրասենյակի սպասավորը կար միայն, որ սենյակը կմաքրեր։
− Այս ատեն ի՞նչ բան ունիք, մյուսյու Գարեգին,− հարցուց սպասավորը՝ երիտասարդը տեսնելով։
− Այսօր անակնկալ գործ մը պատահեցավ, պիտի սաիպվիմ բացակա ըլլալ, անոր համար եկա, որ իմաց տամ։
− Խեր է, ինշալլահ,− հարցուց սպասավորը։
