Ու քարտուղարին դառնալով.
− Ասկե ետքինը ով է նե՝ կանչել տուր նայինք։
Եվ խնդրարկուն դռնապանին հրմշտուքներովը դուրս կնետվեր, առանց խոսքը կարենալ ավարտելու։
Դուրսը, իրենց կարգին սպասողները, կասկածոտ, գրեթե թշնամական ակնարկներ կուղղեին դռան ետև նստող նորեկ կնոջ: Այդ անծանոթը, որ ապահովաբար կուգար նպաստ խնդրելու, մրցակից մըն էր, որ իրենց բերնեն պատառ մը հաց խլելու կպատրաստվեր, և ահա շեղակի ակնարկները հետզհետե կծանրանային իր վրա, նեղացուցիչ, անպատկառ երևույթով։
Պառավ մը, չոր ու նիհար, թոմթռկած մագաղաթացյալ մորթով, ա՛լ չկրնալով զսպել իր հետաքրքրությունը, ելավ հարցուփորձելու, բան մը հասկնալու համար։
− Աղջիկս, ո՞ր թարաֆեն ես,− հարցրուց փաղաքշական, գթասիրտ շեշտով մը։
− Ֆերիգյուղեն։
− Առջի անգա՞մն է փարա ուզելու կուգաս կոր։
Մյուսը գլխու հաստատական շարժումով մը պատասխանեց, ջանալով կարելի եղածին չափ կարճ կապել այդ անհաճո հարցաքննությունը, բայց պառավը միտք չուներ իր որսին օձիքը դյուրավ ձգելու։
− Ի՞նչ կըսվիս,− պնդեց։
− Սաթենիկ ։
− Էրիկ չունի՞ս:
− Մեռած է։
− Վա՜խ, վա՜խ, վա՜խ, չոճուխ ունի՞ս։
− Աղջիկ մը ունիմ,— պատասխանեց կինը անհամբերության շարժում մը ընելով։
Պառավը նոր հարցումներու կպատրաստվեր, երբ սրահին դուռը բացվեցավ և դռնապանին ձայնը գոչեց.
− Եղիսաբեթ Քյություկյան, հայտե՛, չապուխ…
Հետաքրքիր ու շատախոս պառավն էր։ Անմիջապես ոտքի ելավ և սենյակ ուղղվեցավ, մինչ մյուսը լայն շունչ մը կառներ, վերջապես ազատած ըլլալուն այդ ջատուկին ձեռքեն։
Եվ սակայն այդ քանի մը կարճ հարց-պատասխանը վեր ի վար հուզած էր խեղճ կինը, վերակենդանացնելով իր ամբողջ
