չմնացին անանկ մարդիկ, հիմակվանները միայն իրենց տաշել կուզեն, իրար խաբելու, իրար կործանելու կնային…
Այս խոսքերը սակայն չէին շահագրգռեր Ղուկաս էֆենտին, ուստի բուն նյութին դառնալու համար ըսավ.
− Ըսել է Լևոն Կոկիկյանը չես ճանչնար…
− Չէ, հայրը, Նիկողոս աղան, աստված ողորմի հոգուն, մեռած ատենը պզտիկ տղա էր… խեղճ մարդը մեռնելիք մարդ չէր, ամա ինչ ըսեմ ես այն փոսթալին, որ մարդուն էճելը մտավ…
− Փոսթալը ո՞վ է,− հարցուց Ղուկաս էֆենտի, մտատանջ կերպով շահագրգռված։
− Իշտե կնիկ օլաճախը, Անթառամ հանըմ է, ի՞նչ է… բարով խերով դեմը չելլար տե՝ մարդուն մահվանը պատճառ չըլլար..
Ղուկաս էֆ. աննշմարելի սարսուռ մը ունեցավ։ Զղջաց այդ մարդը կանչած՝ հարցուփորձած ըլլալուն, բայց հիմա այլևս շատ ուշ էր, հարկ էր ակամա լսել ամենը։
− Ատ կնիկը, աստված թշնամիիս դեմը չհանե, ատեթա բոզ մըն է,− գոչեց Հակոբ աղա, անցյալի վերհիշումներեն հետզհետե բորբոքած:
− Հակոբ աղա, ի՞նչ կըսես, ատանկ թեթևորեն ծանր ամբաստանություններ ընելու չէ… մանավանդ կիներու մասին,– ըսավ Ղուկաս էֆենտի։
− Ամբաստանությո՞ւն մի, ամեն մարդուն գիտցած բանն է… խեղճ լուսահոգի Նիկողոս աղան ինքը լալով պատմած է ինծի՝ վրա հասնելը տե՝ կնիկը սիրականին հետ յաթախին մեջ բռնելը… զավալլըն ատ բանին վրա չէ՞ր քի տերտեն հիվանդ ինկավ մեռավ… անոր վրա տարին չանցավ, Անթառամն ալ զավակը առավ Փարիզ՝ սիրականին քովը գնաց, շուկան հին ոսկերիչները ամենքն ալ գիտեն այս բաները… արդեն ատ Լևոնն ալ Նիկողոս աղային զավակը չէ, ուրիշեն ունեցած է, հալե հայրը ողջ է, տակավին կապրի, ատ խաղքությունն ալ զատ… երկայն բարակ է ատոր պատմությունը… ինչ որ է, գոցենք այս խոսքերը, մենք մեր գործին նայինք… հիմա հարստացեր՝ մեծ մարդ եղեր է, աստված տա, դրամը ամեն բան կգոցե, կպարտկե…
Ղուկաս էֆենտի, շփոթված, շլմորած, այս լախտի հարվածներ ընդուներ էր, բայց և այնպես ուզեց խոսքը առաջ տանել։
− Այս Անթառամը ո՞րուն աղջիկն է,− հարցուց։
− Ասոր հայրը շատ կանուխեն մեռած է եղեր, մորը Թոփ
