փոխվեցավ և այս փոփոխությունը հաճո թվեցավ իրեն ու գլխու հաստատակամ շարժումով մը ըսավ.
− Այո՛, հոն մտավ։
− Տեսա՞ք հիմա,− գոչեց տիկին Շազիկ հաղթականորեն նայվածքը ուղղելով Նվարդին։
− Սակայն ի՞նչ կելլա ատկե,− պատասխանեց մյուսը։
− Կերևա, որ դու չես գիտեր Թուլամիեյին ինչպես տեղ ըլլալը։
− Կխոստովանիմ, որ չեմ գիտեր։
− Պարզապես ժամադրավայր մըն է։
− Կրնա ըլլալ, բայց ատիկա բան մը չապացուցաներ։
− Դեռ պատմության շարունակությունը մտիկ ըրե,− պատասխանեց Շազիկ,− շարունակե՛, Նշան էֆենտի։
− Կարծեմ լմնցավ,− պատասխանեց երիտասարդը, որ այժմ կսկսեր հայտնապես նեղվիլ այս հարցաքննութենեն։
− Տիկին Սաթենին ետևեն ո՞վ մտավ խանութ։
− Երիտասարդ մը․․․
− Ինչպե՞ս էր այդ երիտասարդը։
− Բայց… ամեն մի երիտասարդի պես։
− Առաջին անգամ պատմած ատենդ ըսիր որ շիք երիտասարդ մըն էր։
− Այո՛, շիք երիտասարդ մը,− հաստատեց խմբագիրը։
− Որո՞ւ կնմաներ…
− Հավանականաբար կամ հորը, կամ մորը և կամ կնքահորը,− պատասխանեց խմբագիրը խնդալով, ես արդեն փողոցին մյուս կողմն էի և մոտեն չտեսա զինքը։
− Ըսիր, որ մեկուն նմանցուցեր ես։
− Այսինքն․․․ այո… անորոշաբար… ասանկ մեկու մը նմանցուցի, բայց վստահ չեմ… եթե գիտնայի, որ այսպես խիստ հարցաքննության մը պիտի ենթարկվեի, թերևս ավելի ուշադրությամբ կդիտեի ամեն բան։
− Որո՞ւն նմանցուցիր,− պնդեց տիկին Շազիկ։
− Հեռվեն ինծի անանկ երևցավ, որ Խոսրով էֆենտին էր․․․ Քանասարյան Խոսրով էֆենտին,− պատասխանեց խմբագիրը։
− Չեմ ճանչնար այդ Խոսրով էֆենտին,− ըսավ տիկին Նվարդ,− ո՞վ է որ․․․
