− Վարչության մը մեջ բարձր պաշտոն մը ունի, շատ շնորհքով մարդ մըն է, Բերա կնստի,− բացատրեց պարոն Նշանիկ։
− Ամուսնացած, չոլուխ չոճուխ-ի տեր մարդ է,− գոչեց Շազիկ,– կվայելե՞ իրեն…
− Փաստա՞ ուտել,− հարցուց խմբագիրը խնդալով։
− Ալ չեմ գիտեր ինչ ուտելը։
− Թուլամիեյին գացողը ընդհանրապես կամ փաստա կուտե կամ շոքոլա ու թեյ կխմե,− պատասխանեց Նշանիկ։
− Եվ կամ սիրային ժամադրություններ կկարգադրե,− ավելցուց տիկին Շազիկ։
− Ալ կարծեմ հարցաքննությունս վերջացավ,− ըսավ երիտասարդը ոտքի ելլելով։
− Դեռ վերջը չբերիր…
− Ուրիշ ի՞նչ մնաց որ…
− Ըսիր թե, քիչ մը ետքն էր նորեն նույն տեղեն կանցնեիր, տեսար, որ Խոսրով էֆենտին դուրս կելլեր…
− Ճիշտ է։
Ու վայրկյան մը ետքը տիկին Սաթենն ալ դուրս կելլեր։
− Այդ ալ ճիշտ է։
− Երկուքն ալ միևնույն կո՞ղմն ուղղվեցան,− հարցուց տիկին Նվարդ ծաղրական խնդվածքով մը։
− Չէ՛,− պատասխանեց խմբագիրը,− Խոսրով էֆենտի աջ կողմեն գնաց, իսկ տիկին Սաթեն ձախ կողմեն։
− Ասոր ի՞նչ բացատրություն կուտաս,− հարցուց տիկին Նվարդ թաղականին կնոջ դառնալով։
− Ատոր բացատրությունը շատ պարզ է․․․ այնչափ հիմար չեն, որ փողոցն ալ իրարու քով քալեն ու նշմարվին։
− Պատմությունը հոս կվերջանա՞…
− Մնացածը դուն ալ կրնաս երևակայել,− պատասխանեց Շազիկ։
− Ես այս ամենուն մեջ բնավ բան մը չեմ տեսնար կոր, որ կարենա իբրև ամբաստանություն ծառայել տիկին Սասանյանի դեմ,− պատասխանեց Նվարդ։− Սաթենը Բերա ելեր է, շաքարավաճառի մը խանութին աոջևեն անցած ատենը ներս մտեր, հավանորեն քիչ մը շաքար առեր կամ շոքոլա մը կերեր ու դուրս եկեր գացեր է, ի՞նչ կըլլա եղեր…
