Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/441

Այս էջը հաստատված է

դառնալ երազ մըն էր, որ երբեք չէր կրնար անցնիլ երիտասարդին մտքեն։

Ժամը մեկն էր, երբ վաճառականն ու երիտասարդը դուրս ելան գարեջրատունեն ու ուղղվեցան դեպի Թյունել։

Ճամփան Մարգար էֆենտի մեկ քանի նոր հրահանգներ տվավ և միևնույն ատեն երիտասարդին զգացուց, որ իր մատուցանելիք ծառայությունը առանց վարձատրության չպիտի թողվեր, միայն թե հարկ էր, որ հավատարմությամբ ու գաղտնապահությամբ գործեր։

− Հիմա ի՞նչ ամսական կառնես կոր Գաբրիել էֆենտիին քով,− հարցուց։

− Վեց ոսկի (ոսկեդրամ),− պատասխանեց Աբգար։

− Եվ բոլոր գանձումները դո՞ւն կկատարես։

− Գրեթե։

− Քիչ կուտա կոր եղեր․․․ ես կկարծեի, որ գոնե ութը ոսկի կառնես։

− Անցած տարի ամսականս ոսկի մը ավելցուց, անկե ի վեր հավելում չունեցա։

− Բայց քենե շատ գոհ է կարծեմ։

− Այո՛, դմգոհության տեղի չեմ տված բնավ։

− Այս օրերս իրեն կխոսիմ տե՝ թող ամսականդ քիչ մը ավելցնե. անիկա իմ խոսքս չի կոտրեր։

− Շատ շնորհակալ եմ, Մարգար էֆենտի, աստված երկար կյանք շնորհե ձեզի․․․

− Ես քեզի շատ կսիրեմ, տղաս, գիտեմ որ խելացի, շարկեշտ, գործունյա մեկն ես։ Միայն թե սա քեզի հանձնարարած գործս ուշադրությամբ կատարե, խնդիրը ընտանեկան պատվիս վրա է… իմ պատիվս քու ալ պատիվդ է, քանի որ ազգական կհամարվինք։

− Ձեռքես եկածը պիտի ընեմ, Մարգար էֆ․։

Հասած էին Թյունելին առջև, Մարգար էֆ․ ուղղվեցավ դիմացի Բասաժին մեջ և հոն երիտասարդին հետ դարանակալ սպասեց։

Կես ժամեն ավելի էր, որ հոն եկած՝ Թյունելեն ելլողները կդիտեին՝ երբ Մարգար էֆենտի հանկարծ գոչեց․

− Ահա՛ կինս։

− Տեսա,− պատասխանեց Աբգար։