− Երկու անգամ սուտ խոսեցար,− գոչեց,− մեյ մը այսօր և մեյ մըն ալ անցած օր։
− Չեմ հասկնար, թե ի՞նչ ըսել կուզես, ավելի որոշ խոսե տեսնենք։
− Հիմա ամեն բան պիտի բացատրեմ… որովհետև այս վիճակը չկրնար տևել… ամենուն քով խաղք չեմ կրնար ըլլալ։ Պարապ խոսքեր,− գոչեց վաճառականը, հետզհետե բորբոքելով,− պարապ խոսքեր․․․ ամբողջ թաղին մեջ բերնի ծամոն եղած ենք։
− Նորեն այդ չլթիկին ըսածներն է… մեղք, որ գիտնալով հանդերձ, թե բոլորն ալ սուտ զրպարտություններ են՝ դարձյալ կարևորություն կուտաս։
− Դժբախտաբար կտեսնեմ, որ զրպարտություն չէ եղեր…
− Վա՜յ,− գոչեց տիկին Սաթեն հեգնական ձայնով մը,− կերևա, որ վավերական տեղեկություններ ստացած ես Շազիկեն՝ իմ անհավատարմություններուս մասին։
− Կխնդրեմ, խնդրին մեջ Շազիկ չի կա, կատակը մեկդի, լրջորեն խոսինք։
− Իմ ալ փափաքս այդ է, միայն թե օդային խոսքերե զատ ուրիշ բան չլսեցի մինչև հիմա։
− Ըսի որ երկու անգամ սուտ խոսեցար, հիմա ատոր ապացույցը պիտի տամ։
− Անհամբեր կսպասեմ կոր։
− Առաջին անգամ անցած շաբթու, երբոր քեզ հարցուփորձեցի, ըսիր, որ Թուլամիեի խանութին մեջ ոևէ ծանոթի չես հանդիպած… ասանկ չըսի՞ր…
− Այո՞, թերևս… էյ, ի՞նչ կհետևի ատկե։
− Սա կհետևի, որ սուտ խոսեցար, որովհետե քու ետևեդ այդ խանութը մտած է մարդ մը, որ շատ ծանոթ է քեզի…
− Անունը տուր տեսնենք։
− Քանասարյան Խոսքով էֆենտին,− գոչեց վաճառականը շեշտակի նայելով իր կնոջ երեսին։
Սակայն Սաթենի դեմքին վրա ոևէ այլայլություն չնշմարվեցավ։
− Ճի՛շտ է.− ըսավ հանդարտ ձայնով մը,− հետո՞։
− Ոչինչ…
− Ինչպե՞ս։
